การเป็นเถระในพุทธศาสนา : หน้า 14/112

៨៥ ยมฺหิ สจฺจญฺจ ธมฺโม จ อหึสา สญฺญโม ทโม ส เว วนฺตมโล ธีโร โส เถโรติ ปวุจฺจตีติ. บุคคลไม่ชื่อว่าเป็นเถระ เพราะมีผมหงอกบน ศรีษะ ผู้มีวัยแก่รอบแล้วนั้น เราเรียกว่า แก่เปล่า (ส่วน) ผู้ใด มีสัจจะ ธรรมะ อหิงสา สัญญมะ และทมะ ผู้นั้นแล ผู้มีมลทินอันคายแล้ว ผู้มีปัญญา เรากล่าวว่า เป็นเถระ. เรื่องภิกษุมากรูป น วากุกรม เตน วณฺณโปกขรตาย วา สาธุรูโป นโร โหติ อิสุสุกี มจฺฉรี สโจ มูลฆจน์ สมห ยสฺส เจต์ สมุจฺฉินน์ สวนฺตโทโส เมธาวี สาธุรูโปติ วุจฺจตีติ นระผู้มีความริษยา มีความตระหนี่ โอ้อวด จะชื่อ ว่าคนดี เพราะเหตุสักว่า ทำการพูดจัดจ้าน หรือ เพราะมีผิวกายงามก็หาไม่ ส่วนผู้ใด ตัดโทสชาต มีความริษยาเป็นต้นนี่ได้ขาด ถอนขึ้นให้รากขาด นั้นมีโทสะอันคายแล้ว มีปัญญา เราเรียกว่า คนดี