การหลุดพ้นจากวัฏจักรของการเกิดและแก่ : หน้า 66/112

๑๔๐ มุญฺจ ปุเร มุญฺจ ปจฺฉโต มชเฌ มุญฺจ ภวสฺส ปาร สพฺพตฺถ วิมุตฺตมานโส น ปุน ชาติชร์ อุเปหิสีติ ท่านจงเปลื้อง (อาลัย) ในกาลก่อนเสีย จงเปลื้อง (อาลัย) ข้างหลังเสีย จงเปลื้อง (อาลัย) ใน ท่ามกลางเสีย จึงเป็นผู้ถึงฝั่งแห่งภพ มีใจหลุดพ้น ในธรรมทั้งปวง จะไม่เข้าถึงชาติและชราอีก สพฺพส์โยชน์ เฉตวา โย เว น ปริตสฺสติ สงฺคาติค์ วิสํยุตฺต์ ตมห์ พฺรูมิ พฺราหฺมณนฺติ ชนใดแล ตัดสังโยชน์ทั้งปวงได้แล้ว ย่อมไม่สะดุ้ง เราย่อมเรียกบุคคลนั้น ผู้ล่วงกิเลสเป็นเหตุของไป แล้ว ผู้ปราศจากสังโยชน์ ว่าเป็นพราหมณ์. เรื่องจูฬธนคคหบัณฑิต สพฺพ ภัณฑ์ สมาทาย ปาร์ ติณฺโณ พฺราหฺมณ ปาจาคจฉ ลหุ ขิปป์ มีปิ ตาเรหิทานิ โภ