การหลุดพ้นจากกิเลส คาถาธรรมบท ภาค ๗-๘ หน้า 62
หน้าที่ 62 / 112

สรุปเนื้อหา

บทความนี้กล่าวถึงการที่สัตว์ในสังโยชน์และกิเลสมีความทุกข์เสมอ บุคคลที่ตั้งใจหวังธรรมจะต้องเรียนรู้ในการบรรเทาตัณหาที่ทำให้เกิดความดิ้นรน เหมือนกับกระต่ายที่ถูกพรานดักและสามารถสะท้อนถึงความสำคัญในการหลุดพ้นจากความทุกข์นั้น ควรต้องหลุดพ้นและไม่กลับไปยังสภาพเดิม

หัวข้อประเด็น

-ความทุกข์
-การหลุดพ้น
-การบรรเทาตัณหา
-ธรรมะ
-การดิ้นรน

ข้อความต้นฉบับในหน้า

១៣៦ พรานดักได้แล้ว ฉะนั้น หมู่สัตว์ผู้ข้องอยู่ในสังโยชน์ และกิเลสเครื่องข้อง ย่อมเข้าถึงทุกข์บ่อยๆ อยู่ ช้านาน. หมู่สัตว์อันตัณหาผู้ทำ ความดิ้นรน ล้อมไว้แล้ว ย่อมกระเสือกกระสน เหมือนกระต่าย ที่นายพราน ดักได้แล้ว ฉะนั้น. เพราะเหตุนั้น ภิกษุหวังธรรมเป็นที่สำรอกกิเลส แก่ตน พึงบรรเทาตัณหาผู้ทำความดิ้นรนเสีย เรื่องวิพภันตกภิกษุ โย นิพฺพนฏฺโฐ วนาธิมุตฺโต วนมุตฺโต วนเมว ธาวติ นํ ปุคฺคลเมว ปสฺสถ มุตฺโต พนฺธนเมว ธาวตีติ บุคคลใด มีอาลัยดุจหมู่ไม้อันตั้งอยู่ในป่าออกแล้ว น้อมไปในป่า (คือตปธรรม) พ้นจากป่าแล้ว ยังแล่นไป สู่ป่าตามเดิม ท่านทั้งหลาย จงดูบุคคลนั้นนั่นแล
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More