การดับตัณหาและการเข้าใจธรรมชาติของชีวิต : หน้า 61/112

๑๓๕ ต้นไม้ เมื่อรากไม่มีอันตราย ยังมั่นคง ถึงบุคคล ตัดแล้ว ย่อมงอกขึ้นได้อีกทีเดียว แม้ฉันใด ทุกข์นี้ เมื่อตัณหานุสัย อันบุคคลยังขจัดไม่ได้แล้ว ย่อม เกิดขึ้นร่ำไป แม้ฉันนั้น กระแส (แห่งตัณหา) ๓๖ อันไหลไปในอารมณ์ เป็นที่พอใจ เป็นธรรมชาติกล้า ย่อมมีแก่บุคคลใด ความดำริทั้งหลายอันใหญ่ อาศัยราคะย่อมนำ บุคคลนั้นผู้มีทิฏฐิชั่วไป กระแส (แห่งตัณหาทั้งหลาย) ย่อมไหลไปใน อารมณ์ทั้งปวง ตัณหาดุจเถาวัลย์แตกขึ้นแล้ว ย่อมตั้งอยู่ ก็ท่านทั้งหลายเห็นตัณหานั้น เป็นดัง เถาวัลย์เกิดแล้ว จงตัดรากเสียด้วยปัญญาเถิด. โสมนัสทั้งหลายที่ซ่านไปและเปื้อนตัณหา ดุจ ยางเหนียว ย่อมมีแก่สัตว์ สัตว์ทั้งหลายนั้น อาศัย ความสำราญ จึงเป็นผู้แสวงหาความสุข นระ เหล่านั้นแล ย่อมเป็นผู้เข้าถึงซึ่งชาติชรา หมู่สัตว์อันตัณหาผู้ทำความดิ้นรน ล้อมไว้แล้ว ย่อมกระเสือกกระสน เหมือนกระต่ายอันนาย