การฝึกตนและความประเสริฐ คาถาธรรมบท ภาค ๗-๘ หน้า 43
หน้าที่ 43 / 112

สรุปเนื้อหา

เนื้อหาพูดถึงความสำคัญของการฝึกตนและความยอดเยี่ยมของบุคคลที่สามารถควบคุมตนเอง โดยใช้มากกว่าพาหนะที่ฝึกแล้ว เช่น ม้าและช้าง เปรียบเทียบว่าบุคคลที่ฝึกตนแล้วมีค่ามากกว่าสัตว์พิเศษ นอกจากนี้ยังมีตัวอย่างเกี่ยวกับภิกษุผู้เคยเป็นควาญช้างและการเดินทางไปยังสถานที่ใหม่ๆ ด้วยความสามารถที่ได้รับการฝึกฝน

หัวข้อประเด็น

-การฝึกตน
-ความประเสริฐของมนุษย์
-การควบคุมตนเอง
-เปรียบเทียบกับสัตว์
-ภิกษุผู้เคยเป็นควาญช้าง
-การเดินทางด้วยการฝึกฝน

ข้อความต้นฉบับในหน้า

๑๑๗ ที่ฝึกแล้วไปสู่ที่ประชุม พระราชาย่อมทรงสัตว์ พาหนะที่ฝึกแล้ว บุคคลผู้อดกลั้นคำล่วงเกินได้ ฝึก(ตน)แล้วเป็นผู้ประเสริฐในมนุษย์ทั้งหลาย ม้า ม้าสินธพผู้อาชาไนย ๑ ช้างใหญ่ชนิด อัสดร ๑ กุญชร ๑ ที่ฝึกแล้ว ย่อมเป็นสัตว์ประเสริฐ แต่ บุคคลที่มีตนฝึกแล้ว ย่อมประเสริฐกว่า (สัตว์ พิเศษนั้น). เรื่องภิกษุผู้เคยเป็นควาญช้าง น หิ เอเตหิ ยาเนหิ คจฺเฉยฺย อคติ ทิส ยถาตุตนา สุทนฺเตน ทนฺโต ทนฺเตน คนที่ติ ก็บุคคลพึงไปสู่ทิศที่ยังไม่เคยไป ด้วยยานเหล่านี้ เหมือนคนผู้ฝึก(ตน) แล้ว ไปสู่ทิศที่ยังไม่เคยไปได้ ด้วยตนที่ฝึกแล้ว ทรมานดีแล้ว ฉะนั้น ไม่ได้ เรื่องบุตรของพราหมณ์แก่ เยหิ ชาเตหิ นนฺทิสฺสํ เยสญฺจ ภวมิจฺฉิสํ เต ม ทาเรหิ ปุจฉา สาว วาเรนติ ศุกร์,
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More