การเป็นพราหมณ์ในพระพุทธศาสนา คาถาธรรมบท ภาค ๗-๘ หน้า 107
หน้าที่ 107 / 112

สรุปเนื้อหา

บทความนี้พูดถึงแนวคิดในการเป็นพราหมณ์ตามพระพุทธศาสนา โดยอธิบายว่า การเป็นพราหมณ์นั้นเกี่ยวข้องกับการละวางกามและการไม่ถือมั่นในทุกสิ่ง นอกจากนี้ยังมีข้อความเกี่ยวกับบุคคลที่ล่วงผ่านความรักและความหลงใหลในการดำรงชีวิต และแสดงให้เห็นถึงการบวชเพื่อศึกษาธรรมเพื่อการหลุดพ้นจากทุกข์ ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง มีการพูดถึงตัวอย่างของหญิงแพศยาที่ถึงแม้จะมีอดีต แต่ยังสามารถบรรลุธรรมได้หากละกามได้สำเร็จ

หัวข้อประเด็น

-การเป็นพราหมณ์
-การละวางกาม
-ความสำคัญของการบวช
-หลักธรรมของพระพุทธเจ้า

ข้อความต้นฉบับในหน้า

๑๘๑ ว่าอย่างไร ไม่ถือมั่น ดับแล้ว เราเรียกผู้นั้นว่า เป็นพราหมณ์. เรื่องพระสุนทรสมุทรเถระ อลตุตกกตา ปาทา ปาทุการยุห เวสิยา ตวญจาปิ ทหโร มม อห์ปิ ทหรา ตัว อุโภปิ ปพฺพชิสสาม ชิณณา ทณฑปรายนาติ หญิงแพศยาผู้มีเท้าย้อมแล้วด้วยน้ำครั่ง สวม เขียงเท้า (กล่าวแล้วว่า) แม้ท่านก็เป็นชายหนุ่ม สำหรับดิฉัน และแม้ดิฉันก็เป็นหญิงสาวสำหรับท่าน แม้เราทั้ง ๒ แก่แล้ว มีไม้เท้ากรานไปข้างหน้า จึง จักบวช. โยธ กาเม ปหนฺตฺวาน อนาคาโร ปริพฺพเช กามภวปริกขีณ์ ตมห์ พฺรูมิ พฺราหฺมณนฺติ บุคคลใด ละกามทั้งหลายในโลกนี้แล้ว เป็นผู้ ไม่มีเรือน งดเว้นเสียได้ เราเรียกบุคคลนั้น ผู้มี กามและภพสิ้นแล้วว่า เป็นพราหมณ์.
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More