พระเถระเอกวิหารีและธรรมะในการอยู่ตามลำพัง คาถาธรรมบท ภาค ๗-๘ หน้า 36
หน้าที่ 36 / 112

สรุปเนื้อหา

ในบทนี้กล่าวถึงคุณสมบัติของสัตบุรุษและอสัตบุรุษ เปรียบเทียบความชัดเจนของผู้ประเสริฐในที่ไกลกับภูเขาหิมพานต์ และการถือเอาการอยู่ตามลำพังของพระเถระเอกวิหารี ว่าการอยู่คนเดียวและการไม่เที่ยวไปหาความสุขจากสิ่งต่างๆ ทำให้พระภิกษุมีความสงบในใจ และมีความยินดีในการบำเพ็ญบารมีอย่างมีสติ โดยยกตัวอย่างเรื่องนางปริพพาชิกาและการปฏิบัติที่ถูกต้องในพระพุทธศาสนา

หัวข้อประเด็น

-คุณสมบัติของสัตบุรุษ
-การอยู่ตามลำพังในธรรม
-เรื่องราวของพระเถระเอกวิหารี
-ความสำคัญของการปฏิบัติในพระพุทธศาสนา

ข้อความต้นฉบับในหน้า

๑๑๐ ทูเร สนฺโต ปกาเสนฺติ หิมวนโตว ปพฺพโต อสเตตฺถ น ทิสฺสนฺติ รตฺติ จิตตา ยถา สราติ สัตบุรุษทั้งหลาย ย่อมปรากฏในที่ไกล เหมือน ภูเขาหิมพานต์ ส่วนอสัตบุรุษ ย่อมไม่ปรากฏในที่นี้ เหมือนลูกศรอันเขาซัด(ยัง)ไปในราตรี ฉะนั้น เรื่องพระเถระชื่อเอกวิหารี เอกาสน์ เอกเสยฺย์ เอโก จรมตนฺทิโต เอโก ทมยมตฺตานํ วนนฺเต รมิโต สิยาติ. ภิกษุพึงเสพที่นั่งคนเดียว ที่นอนคนเดียว จึงเป็น ผู้เดียว ไม่เกียจคร้านเที่ยวไป เป็นผู้เดียวทรมานตน เป็นผู้ยินดียิ่งในราวป่า. เรื่องนางปริพพาชิกาชื่อสุนทรี อภูตวาที นิรย์ อุเปติ โย วาปิ กตฺวา น กโรมิจจาห อุโภปิ เต เปจฺจ สมา ภวนฺติ นิทีนกมมา มนุชา ปรตฺถาติ
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More