อนาถบิณฑิกเศรษฐี : หน้า 33/465

กว่าจะมาเป็นนาถหลวง วัดพระธรรมกาย บนเส้นทางชีวิตทุกคนมีสิทธิ์เลือกเดิน แต่จะมีสักกี่คนที่เลือกแล้วไม่มีคำว่า “เสียชีวิต” เมื่อวันเวลาดผ่านพ้นไป ธรรมเนียมมีกาลภูมิใจเป็นอย่างยิ่ง ที่ได้เกิดมาพระพุทธศาสนา ได้ขอเป็นสามเณรตั้งแต่วัยเยาว์ ได้ปฏิหายในสิขตน้องการเกิดมาเป็นมนุษย์ แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะอยู่ในเพลของสามเณรจนเป็นพระภิญาญ ได้มาเป็นส่วนหนึ่งของพระรัชนตรัย จะต้องผ่านการฝึกฝนอบรมตนเองทั้งร่างกายและจิตใจรวมกับเพื่อนสหธรรมมิให้ความสมบูรณ์สุข เป็นน้ําหนักใจเดียวกัน เมื่ออุปสรรคนั้นได้ในเส้นทางการสร้างบารมีต้องอดทน และช่วยกันประคับประคองกันไป เมื่อวันเวลาผ่านไป สามเนนักถึงการสร้างบารมีในครั้งใด ก็แต่ความผิดหวังและเกลียดชังของพระสัมพุทธเจ้าตั้งแต่อายุ เพราะว่ามาเป็นสามเณรวัดพระธรรมกาย และได้เป็นสามเณรนาคหลวงในเรื่องง่ายเลย ต้องแบ่งเวลาลงตัว ทั้งกิจกรรมตามที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อได้ลงไว้ให้ ทำให้สามเณรต้องมีความเพียรพยายามอย่างมาก ต้องอ่านหนังสืออย่างหนัก เพื่อจะได้มีความมั่นใจในการสอบในแต่ละปี “ความหลัง เป็นเหตุการณ์ส่วนหนึ่งของชีวิตที่ผ่านมา ซึ่งแต่ละเคล้าจนำด้วยความสมหวัง ความผิดหวัง ความสำเร็จ ความผิดพลาด ความสุข ความทุกข์ รอยยิ้มและคราบน้ำตา”