การเดินทางในที่กันดาร : หน้า 339/465

ส่วนในเรื่องนี้ กันดารเพราะขาดน้ำ และกันดารเพราะมีมนุษย์อาศัยอยู่ ดังนั้นลูกของพ่อคนนั้นจึงเตรียมดุ่ยมไขใหญ่ไวนับร้อยๆหลายเล่ม แล้วก็ทำน้ำให้เต็มตูมทุกใบ แล้วก็เดินทางไปสู่ที่ด่าน ซึ่งมีริบระทางประมาณ 60 โยชน์ เมื่อบุตรพ่อคนนั้นไปถึงครึ่งทางของทางกันดารซึ่งมีถังน้ำอาศัยอยู่ ณ ที่นั้น ยักษ์เหล่านักกิดว่า เราจะให้คนเหล่านี้นำน้ำไปนาม เพื่อให้ดัโรเบล่า ก็ทิ้งน้ำกินน้ำใจไปแล้ว ก็ทิ้งพวกมันเสียทั้งหมด จึงเนรมิตของเก็บเวียนังนาม น่าริ้งบรี้ย เทียบบ่อยโคหนุ่มตัวสีขาวโลด จำเลงตนเป็นสามัญชน มีศิระโภค ph่าจะมุดได้ด้วยน้ำ ประดับกายด้วยดอกบูณและดอกโบกมุท นั่งบนเกวียนน้อยที่มือล่อเปือ โคลน พร้อมกับมนุษย์จำแลดตนเป็นวิริว 12 คน ถืออาวุธ มีโล่ เป็นตน ล้วนมีผมและผ้าผันเปียก ประดับด้วยจุบนและดอกโบกมุท พร้อมถือกำดอกบัว และดอกบุณทิรา เคี้ยวกินเง่าจังบัว เดินไปกินไป ให้มัน