อนาถบิณฑิกเศรษฐี : หน้า 374/465

ที่เราจะต้องทำความเข้าใจ ไม่ใช่ว่าพอพระโพธิ์โปรดแล้วจะรอดตาย ไม่เกี่ยว หน้ากเป็นนว เมตาย ตายแล้วก็ได้ บุคคลใดมีศรัทธาตั้งมั่นไม่หวั่นไหวในพระพุทธ พระธรรม และพระสงฆ์แล้ว บุคคลนั้นเป็นคนไม่ขัดสน มีชีวิตที่ไม่เปล่าประโยชน์ คำวา ขัดสน คือ คนเวลาไม่มีทรัพย์ภายนอก ไม่มีโลภทรัพย์ ไม่มีเงิน ไม่มีทอง จะมีความรู้สึกว่า ขัดสน แต่ว่าดามธรรมเนียมของผู้ม ทรัพย์นอกไม่มีร้ายน้อย แต่ถ้าทรัพย์ายาใน คือ มีสีล มีธรรม อย่างนั้นก็มีความมั่นใจ ได้ข้อความว่า เป็นคนไม่สน มึชีวิตไม่แบ่งประโยชน์เลย เราจะรู้จักคำนี้แล้วด้วยคำว่า ไม่มีสน คำดังกล่าวว่า ไม่อุดมสน ตัวเมื่อได้ประพฤติธรรม ลองรักษาคีด ท ศ ๔ หรืออุปิสสน ใวันที่พระ แล้วก็ประพฤติธรรมปฏิบัติให้เข้าถึงพระไตร มีความรู้สึกปล่ม มันอิ่ม โดยไม่ไปตำนิ่งถึงว่า มีทรัพย์ภายนอก มีเงินมีกอง หรือว่าไม่มี มันไม่ได้คิดเลย มาปลื้มองค์พระใส ๆ ซึ่งถ่าได้เข้าถึงจุดนั้นแล้ว ไม่ขัดสนแล้ว