อนาถบิณฑิกเศรษฐี : หน้า 193/465

“จริงลูก” ท่านเศรษฐียืนยันถึง ๓ ครั้ง ว่า “เอาไปเลย ๑๐๐ กาหลาปะ ถ้าลูกไว้ตัว ตั้งใจสมาทานอโบสถ์ศิล” นายกาสะไว้ดเพราะไม่ได้หวังบุญ แต่วังเงิน ๑๐๐ กาหลาปะ คิดในใจว่า เดี๋ยวเราไปรับเอาไว้แล้วได้ ๑๐๐ กาหลาปะ ดีใจเดินอย่างเบิกบานไปรับพระเช้าตวัน เดินไปถึงวัด แล้วก็ไปหาที่รับธารณะ หามสมาย นอน ไม่ได้ไปพรรษา ไม่ได้คดีเรื่องบุญ เรื่องศิล พระ บอกให้สมาทานอโบสถ์ศิลเถอะค่ะ ไปอย่างนั้นเอง ที่จริงต้องการรังนมกว่าจะไปนอน ณ มุมใดมุมหนึ่งในวัดพระเช้าตวัน ถอดอโบสถ์ พอถึงก็กลับบ้าน พ่อเห็นลูกกลับมาถือให้วิจารไปรับ ไปจัดเตรียมอาหาร มีข้าวต้ม หรือมีอะไรเอามาเลี้ยงลูกชาย กลับมาจากอโบสถ์ศิลแล้ว บริจากก็อาหารมาให้ นายกาละ นายกะยกมือนิ ทอดลงกันไว้ครึ่งเดียว ถ้ายัง ผู้ใดนายผงกองกองในวัด ขอใครายผู้นำคุยให้ด้วย