อนาถบิณฑิกเศรษฐี : หน้า 363/465

ร่าเริงในศุภธรรมที่ได้กระทำไว้ดีแล้ว เพราะว่ายามใดที่นอนป่วยอยู่บนเตียงป่วย เท่านั้นว่าเราเหมือนนักโทษประหาร ที่เพชฌฆาตกำลังฉีดยาดุจะจ้วงฟันกันอยูแล้วในตอนนั้นจะต้องทำกันให้ถูกหลักวิชา ที่จะเดินทางไปสู่โลกซึ่งเขาวัดกันว่าความใส หรือความหมองของใจ ถ้าใจใสก็ไปบาย ไปไม่ดี เพราะฉะนั้นตรงนี้และทั้ง คุณต้องป่วย ถ้าไม่ตายโดยอุบัติเหตุ ก็ต้องป่วย ตอนป่วยเราต้องการกลิ่นธนิต ต้องการคุณหมอกลายามิตรรายดูแลร่างกาย ต้องการพยาบาลกลายามิตรรายต้องการผู้เฝ้าไข้ เหมืองาติ เพื่อนฝูง เป็นกลายามิตร ไปพูดไปคุย แนะนำให้ใจอาจหาญ ยินยอมยิ้มกันรอดูแลรักษา ผู้บำรุงจะต้องเตรียมตัว ผู้รักษาไว้ ดูแลให้ ผ่าใช้ หรือ เยี่ยมไข้ก็จะต้องทำให้ถูกหลักวิชา จะต้องทำหน้าที่ของกลายานมิตรให้ดีเท่านั้น ให้เข้าใจหรือศึกษารายระวังพูด พูดในสิ่งที่ทำให้ผู้ป่วยนั้น มีใบหน้าบานบานบุญบานเทิงให้มีความปลื้มปิติ