การบวชและการเข้าถึงพระนิพพาน : หน้า 10/234

ดังนั้น เมื่อบวชแล้วก็ให้มุ่งที่จะทำพระนิพพานให้แจ้ง เพราะนี่คือวัตถุ ประสงค์ของการบวช และเมื่อเป็นพระ เป็นเณรเป็นนักบวชแล้ว จะทำให้เรา ปลื้มทุกวัน ไม่มีวันหยุด และเราจะต้องปลื้มทุกวันการบวชถึงจะมีรสมีชาติ ซึ่ง รสเปรี้ยว หวาน มัน เค็มต่าง ๆ พอเลยลงคอแล้วไม่นานก็ลืม แต่รสของชีวิต สมณะ ถ้าเข้าถึงความเป็นพระแท้ จะปลื้มทั้งวันทั้งคืนเลย มีความสดชื่น เบิก บาน มีปีติ หมั่นระลึกนึกถึงสิ่งที่เราได้กระทำตั้งแต่ตื่นเช้าจนกระทั่งเข้าจำวัด พิจารณาว่า เราทำถูกหลักวิชชาหรือไม่ ได้แสวงหาพระรัตนตรัยในตัวหรือไม่ ตั้งใจเป็นพระแท้หรือไม่ ถ้าเรามีความรู้สึกว่า เราเป็นพระ มีสมณสัญญา มีข้อ วัตรปฏิบัติเป็นพระ ได้บำเพ็ญสมณธรรมอะไรต่าง ๆ เหล่านี้ ความรู้สึกนี้ก็จะ ทำให้เราใจฟูทุกครั้งที่ระลึกนึกถึง จะมีปีติ มีความภูมิใจ แล้วก็จะเป็นกำลังส่ง ต่อๆ ไปวันพรุ่งนี้อีก เพราะเมื่อใจสงัดจากกาม หรือปราศจากอกุศลธรรม จนเข้าถึงปฐมฌาน มีวิตก วิจาร ปีติ สุข เอกัคคตา เป็นต้น ปีติจะแผ่ไปทุกรูขุมขน อย่างนี้เองที่จะ ทำให้เรามีความสุขในเพศสมณะ ตัวเราก็จะได้เป็นแหล่งแห่งบุญที่เรียกว่า เนื้อ นาบุญ ถ้าเข้าถึงพระรัตนตรัยในตัว ก็ได้ชื่อว่า เป็นอายุพระศาสนา ใช่ว่าเพราะ บวชนานจึงจะเป็นอายุพระศาสนา ส่วนจะศึกษาเล่าเรียน ก็ต้องเรียนวิชชาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า วิชา ของคนมีกิเลสอย่าไปเรียนเลย เรียนแล้วก็มีกิเลสเหมือนเจ้าของวิชานั่นเอง ต้อง ไปเรียนวิชชาของผู้ที่หมดกิเลส คือ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านทำอย่างไร เรา ก็จะต้องทำอย่างนั้น เมื่อท่านเป็นอย่างไร เราก็จะได้เป็นอย่างนั้น ซึ่งความรู้ ของพระองค์ท่านมีมากมาย แค่ใบไม้ในกำมือก็ขอเรียนให้จบก่อน จบแล้วยังมี ใบไม้นอกก้ามืออยู่ในป่าอีกมหาศาล ฉะนั้นจะต้องศึกษาความรู้ของผู้มีบุญ คือ ความรู้ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงจะถูกหลักวิชชาและถูกวัตถุประสงค์ของการ มาบวช