การเดินทางภายใน: ประสบการณ์และบุญ : หน้า 85/234

60.0 60.0 60-0 ๒๕ พฤษภาคม ๔๖ ใช่ว่าผมไม่อยากกลับบ้าน วันนี้วันอาทิตย์ครับ....รู้แล้ว) ตอนเช้า ทำวัตรแต่เช้าตรู่ตามกิจวัตร ฉันเช้าแล้วทำภารกิจ เตรียมตัว ไปสภาฯ จะต้องทันขึ้นบนรัตนบัลลังก์ด้วยให้ได้ ถ้าไปถึงก่อนได้ก่อน หลวงพ่อ เคยบอกไว้ บุญเยอะมาก เพราะอยู่ใกล้ศูนย์กลางพิธี แม้จะหลับบ้าง ก็ยังได้ บุญเยอะ (นี่ถ้าไม่หลับคงเข้าถึงธรรมแล้วล่ะ) ช่วงบ่ายก็ได้รับบุญนั่งธรรมะบนรัตนบัลลังก์อีกครั้ง ซึ่งบุญใหญ่มาก ๆ ช่วงเย็นพูดคุยกับเพื่อนสหธรรมิกที่จะจากกันไปอยู่วัดอื่นนานพอสมควร ก่อนที่เขา จะลากลับไป และหลายคนที่จากไป ใช่ว่าจะไม่คิดถึงคำว่า “เพื่อน” เมื่อครั้ง มาแรก ๆ มีเพื่อนมาด้วยกัน 5 รูป เคยชวนเพื่อนกลับบ้านหลายหน แต่เขาบอก ว่าจะอยู่ต่อ ก็เลยหมดความพยายาม แต่ตอนนี้ เพื่อนผมทั้ง ๕ รูป ทิ้งผม ไปหมด ให้ผมอยู่คนเดียว ใช่ว่าผมไม่อยากจะกลับบ้าน แต่ผมทนอยู่ เพราะ ผมรู้ว่า มีหลายคน ทั้งหลวงพ่อ พระพี่เลี้ยง เพื่อน ๆ สหธรรมมิกคอยให้กำลัง ใจ คอยเป็นห่วง ผมเลยไม่อยากทำให้คนอื่นต้องเสียใจ | ရ ๆ ค่ำวันนี้รวมตัวรับฟังโอวาทดี ๆ จากพี่เณร และพระอาจารย์ ได้ถ่ายทอด โอวาทของหลวงพ่อ แม้จะเป็นโอวาทส่วนน้อยก็ตาม แต่ผมก็ภูมิใจมากที่ได้ฟัง ความในใจของพี่เณรเตรียมบวชพูดเรื่องการฝึกตัว ซึ่งผมก็อยู่ในชุดเตรียมบวช เหมือนกัน เสร็จสิ้นกันทีเวลา ๒๑.๓๐ น. โดยประมาณ ๓๑ พฤษภาคม ๔๖ แม้มันเป็นเรื่องยาก คนเราเมื่อเกิดความภูมิใจอะไรขึ้นมา มันทำให้รู้ว่า ตัวเรามีคุณค่าขนาด 60.0 60.0 60.0