การพัฒนาตนเองและการมีจิตสำนึกต่อส่วนรวม : หน้า 127/234

60-0 60.0 สามเณรและหมู่คณะให้ผมมามากโขแล้ว และก็ถึงเวลาที่ผมจะให้อะไรแก่แผนก ของผมบ้าง ที่ของผม กุฏิของผม ต้นไม้ของผม ถนนของผม และทุก ๆ สิ่งใน แผนกเป็นของผม ผมต้องรักและเคารพในที่ที่ผมอยู่อาศัย ถึงผมบวชไปแล้ว ผมจะ ไม่ลืมพระพี่เลี้ยงที่คอยสั่งสอนผมมาและเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของน้อง ๆ ของผมทุกคน และผมจะช่วยพัฒนาให้ดีที่สุดอย่างสุดฝีมือ “แม้ตอนนี้จะช่วยหมู่คณะไม่ได้มาก แต่ผมขอช่วยหมู่คณะอีกวิธีหนึ่ง คือ การเป็นต้นแบบและผู้นำทำความดี” และผมคงเสียใจ เสียใจมาก เสียใจสุด ๆ ที่ไม่ได้ตอบแทนพื้นที่ที่ผมอยู่อาศัยให้ดีขึ้นก่อนบวช และเป็นความผิดพลาดครั้ง ยิ่งใหญ่ และเมื่อผมทราบว่า ชีวิตของผมต้องการอะไรแล้ว ผมจะทุ่มเทในสิ่งที่ ผมตั้งใจไว้ให้ดีที่สุด หากว่าสิ่งที่ผมทุ่มเทไปแล้วมันไม่สำเร็จไม่สมหวังผมจะไม่เสียใจ กับมันเลย เพราะว่า เราได้ทุ่มสุดหัวใจแล้ว แล้วเก็บเป็นบทเรียนไว้สอนตนเอง หากเส้นทางที่ผมกำลังเดินไปอาจจะต้องล้มลุกคลุกคลาน แต่ผมจะไม่เดินถอยหลัง ผมยังจำคำพูดของครูฝึกที่บอกว่า “ตั้งแต่นี้ไป คำว่าไม่ได้ไม่สำเร็จ อย่าให้มีอยู่ ในใจของเรา ให้เราบอกตัวเองว่า เราทำได้ สร้างผังสำเร็จให้กับตนเอง แล้วเรา จะสําเร็จ" ค่าเหล่านี้ผมจะบอกกับตัวเองทุกครั้ง ให้กำลังใจตัวเองทุกครั้งในครา ที่ผมคิดว่า ทำไม่ได้ ไม่สำเร็จ ผมคิดถึงคำพูดเหล่านี้ จึงตั้งใจทำดีที่สุด ผลสุด ท้ายผมจึงพบกับความสำเร็จจนได้ “คำพูดแม้จะไม่มาก แต่ทำให้ผมคิดเป็น ทำเป็นและทำสำเร็จ” ผมก็ภูมิใจ ที่ทำให้คนอย่างผมได้คิดเป็น ผมอยากจะบอกครูฝึกตามความเป็นจริงที่ผมประสบมากับตัวของผม คือ “ครูฝึกเป็นบุคคลที่พูดให้กำลังใจดีที่สุดที่ผมเคยเห็นมา” เหมือนกับวันที่ ๙ เมษายน I 60.0 60.0 60.0 60-0