ข้อความต้นฉบับในหน้า
60.0
60
60
60
60LD
60,490
60,0
60.
พ.ศ. ๒๕๔๖ เพื่อนผมร้องไห้จะกลับบ้าน ครูฝึกสามารถพูดให้เขาอยู่ได้จนถึงวันนี้
เขาเป็นคนดี และเป็นเพื่อนที่ดีของผม รวมถึงตัวผมเอง ถ้าไม่ได้ครูฝึกให้กำลัง
ใจ ป่านนี้ผมคงเป็นคฤหัสถ์ไปแล้ว คงไม่อยู่ถึงเตรียมบวชหรอกครับ “คำพูด
สามารถสร้างวีรบุรุษจริงๆ”
ภาพที่ผมทำความดี สร้างบารมีกับหมู่คณะของผมและภาพความประทับ
ใจของผมคงไม่เลือนหายจากใจของผม อย่างน้อยมันคงอยู่กับสมุดบันทึกของผม
เล่มนี้ตลอดไป หากคราใดที่ผมลืมสิ่งที่ผมเคยทำมาและความภาคภูมิใจ ความ
ประทับใจ ผมจะมาอ่านสมุดเล่มนี้ เล่มที่ผมเขียนด้วยลายมือผมเอง และเขียน
ในสิ่งที่ผมอยากเป็นและสิ่งที่ผมฝันไว้
ภาพประทับใจของผมที่ผ่านไปพร้อมกับวันเวลาที่หมุนไปอย่างไม่กลับ
คืนมา จะมีคุณค่าหรือกำไรก็ขึ้นอยู่กับตัวเราเอง จงทำความดีเพื่อความดี และ
ผมจะขอบอกกับหมู่คณะของผมว่า “พวกนายจงรับรู้ไว้เถอะว่า เราคนนี้ยังรักและ
เคารพหมู่คณะของพวกนาย เรายังจะสู้เคียงบ่าเคียงไหล่ กับพวกนาย....แม้เราจะ
เจ็บสักเพียงไหน น้ำตาไหลออกมาสักเท่าไหร่ แต่เรายังทนไหว....และอยู่กับหมู่คณะ
ของพวกนายตลอดไป
อดีตในครั้งก่อนมองข้ามไป
ปัจจุบันของเราสร้างมันขึ้นมาใหม่
สร้างความดีสุดหัวใจ ด้วยตัวเราเอง
๓๗ กันยายน ๔๖
วันที่ทรงคุณค่า และสำคัญยิ่ง
วันนี้ ผมมีความรู้สึกดี ๆ เป็นความรู้สึกที่ไม่เคยมีมาก่อนระหว่างเพื่อน
60-20
60.0
60-20
60.