ข้อความต้นฉบับในหน้า
60.0
60.0
60.0
600
60
60.
60
60.0
ถึงแม้ผมจะ
เส้นทางนี้ วันนี้ผมเห็นน้ำตาของเพื่อนที่จากไป น้ำตาของผมใกล้เอ่อล้น....ผมเลย
บอกเขาว่า “อย่าสึกนะ” ผมนึกถึงภาพเก่า ๆ ของการสร้างบารมีมาด้วยกัน มี
ทั้งสุขและทุกข์ มีทั้งดีใจ เสียใจและร้องไห้ และรอยยิ้มเก่า ๆ
อยากให้เขาอยู่ แต่ก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ แต่ถึงเราจะจากกันไป สักวันหนึ่ง....เรา
จะต้องมาช่วยกันดูแลพระพุทธศาสนาด้วยกัน แต่ละคนก็เลือกเส้นทางของตน
เอง ถ้าเราเลือกเส้นทางนี้... เราต้องทำให้ดีที่สุด ทำเต็มกำลังและสุดหัวใจเพราะ
เราเลือกแล้ว
ผมบอกจริง ๆ เลยว่า “ ผมมีวันนี้ได้เพราะพระเดชพระคุณหลวงพ่อ
พระพี่เลี้ยง และหมู่คณะ” ถ้าพวกผมขาดพระพี่เลี้ยงไปก็ไม่รู้เหมือนกันว่า
อนาคตจะเป็นอย่างไร เพราะผมคิดเสมอว่า “พระพี่เลี้ยง คือ ตัวแทนของหลวง
พ่อ” ต้องเคารพพระพี่เลี้ยงเหมือนเคารพหลวงพ่อ เวลาผมทำอะไรผิดไปบุคคล
ที่เสียใจเพราะผมคือใคร ถ้ามิใช่พระพี่เลี้ยง เพราะฉะนั้นทุก ๆ ครั้งที่ผมทำ
บุญ ผมจะให้บุญกับพระพี่เลี้ยงที่อบรมพวกผม
๘ สิงหาคม ๔๖
เพชร...ที่ถูกเจียระไน
ครูฝึกบอกว่า “คะแนนไม่ใช่สิ่งที่จะบอกว่า เราอยู่วัดไม่ได้” แต่คะแนน
จะบอกให้เรารู้ว่า ต้องฝึกตัวให้ดีกว่าเดิม พวกเราเป็นเช่นกับเพชรที่ถูกเจียระไน
ให้อยู่ในกรอบของพระวินัย เพชรจะมีคุณค่ามากต้องผ่านการเจียระไน พวก
เราจะดีได้ก็เพราะถูกช่างเจียระไน คือ พระพี่เลี้ยงคอยหล่อหลอมให้อยู่ในขอบ
เขต แต่ว่าเพชรเม็ดไหนถูกเจียระไนแล้วตกขอบ หรือแตกไม่ทนต่อการถูกเจียระไน
เพชรเม็ดนั้นก็ไร้ค่า แต่เพชรเม็ดไหนถึงจะถูกช่างเจียระไน เจียรแล้วเจียรเล่าก็
ยิ่งสวยมีคุณค่า และเป็นที่ต้องการของชาวโลก พวกเราก็เช่นกัน
60.0 60-20
60.