การถวายไทยธรรมและความศรัทธาในพระเกราะ : หน้า 24/96

ลำดับนั้นพระเกราะได้อาบาตรและผ้ากรองน้ำออกมาให้เขาเขาคิดว่า “พระเกราะจักมีความต้องการด้วยน้ำเต็ม” จึงถือเอาบาตรและผ้ากรองนั่นแล้ว ได้กรองน้ำดื่มถวาย พระเกราะคิดว่า “นายปุณณะนี้ อยู่เรือนหลังท้ายของชนเหล่านั้น, ถ้าเราจากไปสู่ประตูเรือนของเขา, กรรายของนายปุณณะนี้จักไม่ไ่่ได้ เห็นเรา; เราจักต้องอยู่ ณ ที่นี้แหละ จนกว่าครรรษของเขาจักเดินทางนำเอามาให้เขา” พระเกราะได้ใช้เวลาไล่ลงไปเล็กน้อย ณ ที่นี้เอง ทราบความที่รรษของนาย ปุณณะนั้นขึ้นสู่ทางแล้ว จึงเดินมุ่งหน้าไปในพระนคร มีศรัทธามาไทยธรรม มีเนื้ออนุบุญให้รับทำบุญ ภรรยานายปุณณะถวายภัตแก่วพระเกราะ นางพบนพระเกราะในระหว่างทางแล้ว คิดว่า “บกรวด เมื่อมีไทยธรรม, เราก็ไม่พบพระผู้เป็นเจ้า, บางครราว เมื่อเราพบพระผู้เป็นเจ้า, ไทยธรรมก็ไม่มี, วันนี้ เราได้พบพระผู้เป็นเจ้าแล้ว, ทั้งไทยธรรมก็มีอยู่; พระผู้เป็นเจ้า จัดทำความอนุเคราะห์แก่เราหรือหนอเเล” นางวางภาชนะใส่ółงแล้ว ให้พระเกราะด้รับอนุญาตประกาศุติแล้วกล่าวว่า “ท่านผู้จิรโญพระผู้เป็นเจ้า อย่าคิดว่า กัณฐี ‘เศร้าหมองหรือประดิษฐ’ จงทำความสงเคราะห์แก่ทาสของ พระผู้เป็นเจ้าเถิด “พระเกราะน้อมบาตรเข้าไปเมื่ออามือข้างหนึ่งรองภาชนะ อีกข้างหนึ่ง ถ้วยดั่งอยู่, เมื่ออาวลีได้ครึ่งหนึ่ง จึงอามือปิดบาตรด้วยพูดว่า “พอแล้ว.” นางกล่าวว่า “พระคุณเจ้า ส่วนเพียงส่วนเดียว ดีฉันไม่อาจทำให้เป็น สองส่วนได้, พระผู้เป็นเจ้าไม่ต้องทำความสงเคราะห์แก่ทาสของพระผู้เป็นเจ้า ในโลกนี้ จงทำความสงเคราะห์ในปรโลกเถิด, ดัฉันประสงค์ จะถวายมีให้เหลือ เศษละ” ดังนี้แล้ว ก็ได้ใส่รัตน์ผมลงไปในบาตรของพระเกราะแล้วทำความ ปรารถนาว่า “ฉันพึงเป็นผู้ส่วนแห่งธรรมที่พระผู้เป็นเจ้าเห็นแล้วนั้นแหละ”