ราชาและทองคำของนายปุ่นนะ : หน้า 26/96

แม้รรของเขาก็รับรองว่า "นี่นั่น ก็ย่อมปรากฏเมื่แกฉันอย่างนั้นเหมือนกัน." เขาลุกขึ้นไปในนี้นี้ จับค้อนหนึ่งสิ่งที่ลงในแล้ว ทราบว่า เป็นทองคำจึงคิดว่า "โอ ทานที่เราถวายแก่พระผู้เป็นเจ้าธรรมสนาบดีแสดงผลในวันนี้นั่นเอง, ก็เราไม่อาจจะชอบทรพย์ประมาณเท่านี้ไว้ใช้สอยได้" จึงเอาทองคำใส่เต็มถาดข้าวที่กรุยนำมาแล้ว ไปใส่ในพระกฐินีโอกาสอันพระราชทานแล้ว จึงเข้าไปถวายบงคมพระราชา, เมื่อพระองค์ตรัสว่า "อะไร? พ่อ? จึงกราบพูดว่า "ข้าแต่สมมติเทวราช ที่ข้าพระองค์ได้แล้ววันนี้ทั้งหมด เป็นที่เต็มไปด้วยทองคำทั้งนั้นตั้งอยู่แล้ว, พระองค์ควรจะรับสั่งให้บ่นทองคำมาไว้." พระราชา. ท่านเป็นใคร? นายปุ่นนะ. ข้าพระองค์ชื่อปุ่นนะ. พระราชา. กี่วันนี้ ท่านทําอะไรล่ะ? นายปุ่นนะ. เช้าวันนี้ ข้าพระองค์ได้ล้างแม้ศีฟนและน้ำบ้วนปากแก่พระธรรมสนาดี, ส่วนภรรยาของข้าพระองค์ได้ถ้วยภัตที่เขานำมาให้ข้าพระองค์แก่พระธรรมสนาบดีนั้นเหมือนกัน. พระราชา ทรงสัปด่ำคำนั้นแล้วตรัสว่า "พ่อผู้เจริญ ได้ยินว่าท่านถ้วยพระธรรมสนาบดี แสดงวิบากในวันนี้เนี่ย" แล้วตรัสถามว่า "พ่อ เราจะทำอย่างไร?" นายปุ่นนะ. ขอพระองค์จงส่งกวียนไปหลายๆ พัน ให้ทันทองคำาเกิด. พระราชาทรงส่งเกวียนทั้งหลายไปแล้ว. เมื่อพวกราชบูชพูดว่า "เป็นของพระราชา" ถือเอาอยู่, ทองคำที่เขาดึงเอาแล้ว ก็อมเป็นดินอย่างเดิม พวกเขาไปดูพระราชา อันพระองค์ตรัสถามว่า "ก็พวกเจ้าพูดว่ากระไร? จึงถือเอา "ถึงูลว่า" พูดว่า "เป็นพระราชทรัพย์ของพระองค์." พระราชา หาใช่ทรัพย์ของเราไม่, พวกเจ้าจงไป, จงพูดว่า "เป็นทรัพย์ของนายปุ่นนะ" ก็เอาเกิด.