ความสัมพันธ์ระหว่างนางสิริมานและนางอุตตรา : หน้า 31/96

นางสิริมามึงบงอุดตราเอญใสดือดรด ได้รับว่า นางสิริมานั้นเมื่อตื่นขึ้นในรุ่งนั่นตลอดกึ่งเดือน สวยสมบัติฉันอยู่ก็นไม่รู้ว่าจัยภายนอก ได้ทำความสำคัญว่า “ตัวเป็น แม่เจ้เรือน.” นางผูกอำมาตต่อมางุดตรว่า “ถ้าต้องยังทุกข์ให้เกิดแก่มัน” จึงลงจากปราสาท เข้าไปสู่โรงเรือนางอุตตราในอึ้งเดือดพล่านในที่ ทอดขนมแล้ว ก็เดินมุ่งหน้าตรงไปหานางอุตตรา. นางอุตตราเห็นนางสิริมาน ก็งแม่ตาไปถึงนางว่า “หญิงสาหายของเราทำอุปกรณ์แก่เรามา, จักรวล คือเรอ้ายยานนั่น จึงได้พ่อถ้วยทานและฟังธรรม, ถ้าเรามีความโกรธเหนื่อ นางสิริมานั้นเนอใส่ซึ่งลาวเราเกิด,ถ้าไม่มีอย่าถาวเลย. “เนยใสิซึ้งเดือดพล่าน ที่นางสิริมานั้นรงลงเบื้องบนางอุตตรานี้ได้เป็นเหมือนน่าเย็น ลำดับนั้น พวกท่าสองนางอุตตรา เห็นนางผู้ก็แนใส่เต็มทัศพี่ อีกด้วยเข้าใจว่า “เนยใสิเน้งจักเย็น” คือเดินมาอยู่ จึงคุกมาว่า “ นางหัวคือ เจ้าจงหลิกไป, เจ้าไม่ควรจะรณเนยใส่ที่เดือดพล่าน บนเจ้าแม่ของเรา” แล้วกล่าวลูกขึ้นจากที่นั่ง นี้นับว่าใชบ้าง ท่านบ้าง ใช้บ้าง ท่านนับให้ล้มลงบนพื้น นางอุตตราไม่สามารถจะห้ามปรามนางว่าลน่นได้, ที่นับจึงห้าม ทาสิททุกคน ที่นรอรอมอยู่ข้างบนานางสิริมานั้นแล้วถามว่า “เพื่อประสงค์อะไร เธอจึงทำกรรมหนักถึงปานนี้?” ดังนี้แล้วโวทา นางสิริมา ให้เอาบ้วยน้ำอุ่น ทาด้วยนํมันที่ทุ่งดั่ง ๑๐๐ ครั้ง นางสิริมารู้สึกตัวขออโนมนางอุตตรา บณะนั้น นางสิริมานั้นรู้feltว่าตัวเป็นหญิงภายนอกแล้ว คิดว่า “เรารณอเนใส ที่เดือดพล่านลงเบื้องบนานั้งอุตตรานี้ เพราะเหตุเพิ่งความหัวเราของสาหมี ทำกรรมหนักแล้ว,นางอุตตรานี้ไม่สั่งบังคับ พวกท่าสิ่ว “พวกเรองจับเจาไว้ กลับห้ามพวกท่ึงหมด แมในเวลาที่เมหวังเราได้ทำกรรมที่ควรแก่เรานั้นน ;