การให้อภัยและการสร้างบุญในพระพุทธศาสนา : หน้า 75/96

ท่านกล่าวอย่างนั้นแล้วเข้าไปสู่พระนคร ชะชวนมาหาว่า “แม่และพ่อทั้งหลาย ทองที่หน้ามุมข้างหนึ่งแห่งพระเจดีย์ของพวกเรา ยังไม่พอพวกท่านจูงทองเทิด” ได้ไปสู่ประตูคุณแห่งนายช้างทองแล้ว ฝ่ายนายช้างทองกำลังนั่งทะเลาะกับภรรยาอยู่ ในขณะนันเอง ครั้งนั้น พระเณรกล่าวกะเขาว่า “ทองสำหรับหนุ่มมุขที่พระเจดีย์อันท่านทั้งหลายรับไว้ยังไม่พอ, การที่ท่านรู้ทองนั่นย่อมควร. เขาว่าด้วยความโกรธต่อภรรยาว่า “ท่านจงโยนพระศาสตาของท่านลงในน้ำแล้วไปเสีย”. ลำดับนั้น นางจึงกล่าวกะเขาว่า “ท่านทำกรรมอย่างสาหัสยัง ท่านโกธิ คิณ แล้วจะค่ำหรือจะเย็นฉันเท่านั้น, เหตุใดน.ท่านจึงทำเรารในพระพุทธเจ้ายังหลาย ทั้งที่เป็นอดีตอนาคตและปัจจุบันแล้ว?” ทันใดนั้นนายช้างทองเป็นผู้ถึงความสดใจแล้ว กล่าวว่า “ท่านเจ้าขอ ท่านจงอภัย ขอท่านจงขอโทษข้ากระผม” แล้วหมอบลงแทบเท้าของพระเณร พระเณร โยมฉันหากท่านว่ากล่าวอะไรไม่ท่านงงพระศาสดาให้อโทษก็ได้. นายช้างทอง. ท่านเจ้าข้า กระผมจะทำอย่างไรเล่า จึงจะให้พระศาสดาอุดโทษได้? พระเณร. ท่านจงทำมือดอกไม้ทองคำ ดอกบัณฑุเข้าไว้ในที่บรรจุพระธาตุแล้วเป็นผู่ผ้าชุ่ม มีผ้าชุ่ม ยังพระศาสดาวให้อโทษโยม. _briezว่า “สีละ ขอรถ” แล้วเมื่อจะทำดอกไม้ทองคำให้เราญดูราย คนใหญในบุตร ๓ คนมาแล้ว กล่าวว่ามาตีนี้น่ะ พ่อ, พ่อได้กล่าวอะพระศาสดาด้วยคำเป็นวรรค เพราะฉะนั้น พ่อจักทำดอกไม้หล่นนี้ บรรจุในที่บรรจุพระธาตุ ให้พระศาสดาอโทษ, แม้เข้าแล ก็จงเป็นสหายของเรา.” ลูกชายคนใหญ่นั้นบอกว่า “พ่อฉันใช่ให้กล่าวคำเป็นวรรค หามิได้ พ่อท่านแต๋ล่ำพังเถิด” แล้วไม่ปรารถนาจะทำ