ลักษณะของประสบการณ์ภายในในการนั่งสมาธิ : หน้า 82/106

6.1.2 ลักษณะของประสบการณ์ภายใน ในการนั่งสมาธิ เมื่อเราได้พยายามฝึกใจ จนกระทั่งใจเริ่มนิ่งหยุด ประสบการณ์ของการฝึกใจจะค่อยๆ ปรากฏเกิดขึ้นดังต่อไปนี้ เมื่อทำใจสบายได้อย่างต่อเนื่องคือ หยุด นิ่ง ไปเรื่อยๆ กายและใจจะเริ่มละเอียดอ่อน โปร่งเบา รู้สึกขยายคล้ายลอยอยู่ในอวกาศ เบาสบายจนบางที บางคนถึงกับลืมลมหายใจ หรือคล้ายไม่ได้หายใจ ทำให้ตกใจ เกรงว่าจะตายไปจริงๆ แต่ความจริงเป็นเพราะความสบายของใจ ทำให้ลมหายใจ ค่อยๆ ละเอียดอ่อน แล้วหยุดนิ่งอย่างมีความสุข แล้วความสุข ความสบายนั้น ขยายพองโตกลืนไป กับบรรยากาศรอบตัว เมื่อใดนั่งแล้วมีอาการสบายอยากนั่งต่อไปอีกนานๆ อยากนั่งทำใจให้หยุดนิ่งต่อไป เรื่อยๆ เช่นนี้ แสดงว่าทำถูกวิธีแล้ว หากยังสามารถรักษาความหยุด นิ่ง สบาย ว่าง โล่ง โปร่ง เบา ต่อไปได้อีก ความสบายก็จะ ค่อยๆ เพิ่มขึ้นๆ จนสามารถเข้าถึงความสบายอย่างแท้จริง เป็นความสบายอย่างไม่เคยประสบมาก่อน มีความรู้สึกว่าร่างกายละเอียดอ่อน กายขยาย ใจขยายจนไม่มีขอบเขต คำว่าไม่มีขอบเขต คือ ความรู้สึกในกายหยาบซึ่งประกอบด้วยเลือดเนื้อของเราหมดไป คล้ายไม่มี ร่างกาย ไม่มีตัวตน กลมกลืนเป็นอันหนึ่งอันเดียวกับบรรยากาศโดยรอบได้ โดยใจยังคงหยุดนิ่ง อยู่ตรง ศูนย์กลางกายอย่างมั่นคง ใจหยุด คือ การที่เราสามารถมองเฉยๆ อยู่นิ่งๆ ที่ศูนย์กลางกาย แต่ไม่ใช่การหยุดอยู่กับที่ การหยุดภายในต่างจากการหยุดภายนอก ยิ่งหยุดมาก จะยิ่งเห็น ยิ่งรู้สึกถึงการเคลื่อนเข้า สู่ความสว่างภายในมาก อุปมาเหมือนรถยนต์ต้องมีคันเร่งเป็นตัวเพิ่มความเร็ว ส่วนมนุษย์จะมี การหยุดภายในเป็นตัวเร่งการขับเคลื่อน ให้เข้าไปสู่ความละเอียดอ่อนได้เร็วมากขึ้น หากยังคงดำเนินความหยุด นิ่ง เบา สบายต่อไปได้อีก ความสบายจะยิ่งเพิ่มขึ้น กายและใจจะสงบ นิ่ง ความราบเรียบของกายและใจ จะผสมผสานกันแน่วแน่ นิ่งสนิทนิ่งเหมือนถูกตรึงติดกับพื้น เป็นการ หยุดนิ่งที่ไม่อึดอัด ไม่บีบบังคับ แต่กลับยิ่งเบาสบาย กายนั่งนิ่งจริง แต่ใจเบิกบาน ขยายใหญ่โต มีความ รู้สึกพึงพอใจ ความสุขจะปรากฏเอ่อท้นขึ้นมาตอนนี้ เป็นความสุขที่ไม่เคยพบเห็น ไม่เคยได้รับ สุขอย่าง ปลอดโปร่ง ปลอดกังวล ไม่มีเรื่องคน สัตว์ สิ่งของ เข้ามารบกวนใจ ราวกับนั่งอยู่คนเดียวในโลก โดยมี ตัวของเราเป็นศูนย์กลางของสรรพสิ่งทั้งหลาย เป็นความสุขละเอียดอ่อนประณีต ที่ไม่อาจหาได้จาก ที่ใดๆ ในโลก จากนั้น ปล่อยใจให้ดื่มกับความสุขที่บังเกิดขึ้นด้วยความรู้สึกปกติ แล้วใจของเราจะค่อยๆ ปรับเข้าสู่ความเป็นหนึ่ง หยุดสนิท หยุดความคิดทั้งหลายทั้งมวล คือ ไม่มีความคิดทั้งหลายไหลเข้ามา รบกวน หยุดโดยไม่ต้องตั้งใจ ไม่ต้องบังคับ เป็นการหยุดอย่างนุ่มเบา เป็นความสุขที่แปลกใหม่ เพราะ ความเห็น ความจำ ความคิด ความรู้ มารวมหยุด สามัคคีเป็นจุดเดียวกันโดยธรรมชาติ ทำให้ใจของเรา ยิ่งแนบแน่นสนิทลงไปในกลางยิ่งขึ้น ไปเรื่อยๆ เห็น จำ คิด รู้ยิ่งสนิทมากขึ้นเท่าไร ใจยิ่งสบาย ใจยิ่งขยาย กว้างใหญ่มากขึ้น บทที่ 6 ประสบการณ์ภายใน DOU 73