ประสบการณ์การปฏิบัติธรรม : หน้า 102/106

ต่อมาอุบาสกท่านนี้ได้มีโอกาสขึ้นไปปฏิบัติธรรมต่อเนื่อง วันนั้นหลวงพ่อให้เขานั่ง แล้วให้เขาหลับตา นึกถึงดวงประทีป เปลวเทียน อุบาสกนึกออกเหมือนเปลวเทียนตั้งไกลๆ สักสิบเมตร ก็เห็นรัวๆ รางๆ มีให้ดูแค่ไหน อุบาสกท่านนี้ก็ดูแค่นั้น คือ เห็นเหมือนเราเอาดวงประทีปไปตั้งเอาไว้ 10 เมตร 20 เมตร ในที่สลัว จะว่าไม่เห็นก็ไม่ใช่ แต่ว่าเห็นมันไม่ค่อยชัด แต่เขาก็มองไปเรื่อยๆ ใจเขาก็ไม่คลางแคลง ไม่สงสัย ไม่ลังเลอะไร อินโนเซนต์ (innocent) มองไปเรื่อย เออ มันมีจังหวะหนึ่งนะถูกส่วน จิตรวมวูบลงไป ไอ้ เปลวเทียนมันมารวมกัน เป็นแท่งเลย พอเขาดู ตรงปลายแหลมหนักเข้าหนักเข้า เปลวเทียนหายเป็นดวง ปฐมมรรคขึ้นมา สุกใสสว่าง หลวงพ่อให้เขานั่งข้ามวันเลย ไม่ได้ให้เขาลุกจากที่เลย จากบ่ายวันนี้ทั้งคืน ไปถึง 9 โมงเช้า นั่ง ติดเลย สว่างเลย เกือบ 24 ชั่วโมง รวดเลย ในที่สุดก็เข้าถึงพระธรรมกายภายในตัว คุณแม่ของอุบาสกท่านนี้ก็เป็นตัวอย่างสำคัญประการหนึ่งของผู้ที่นึกอย่างง่ายๆ แล้วก็เห็นอย่างง่ายๆ อีกทั้งอุบาสกก็เป็นต้นแบบที่ดี แม้ว่าตนเองจะนั่งสมาธิยังไม่ได้เท่าไหร่ แต่ก็อาศัยความรู้ที่เคยได้ศึกษา มา แนะนำจนคุณแม่เข้าถึงธรรมได้ แต่ในที่สุดด้วยความที่พยายามฝึกสมาธิมาตลอด และทำอย่างง่ายๆ เป็นผู้ดูที่ดี ในที่สุดก็เข้าถึงธรรม 7.11 ประสบการณ์ต่างศาสนา อุบาสิกาท่านหนึ่งเกิดในตระกูลที่ไม่ใช่พระพุทธศาสนา เธอได้รับคำเชิญชวนให้ไปปฏิบัติธรรม การปฏิบัติธรรมช่วงสั้น ครั้งละ 7 วัน และผู้ที่เชิญชวนก็อธิบายให้ฟังว่าการปฏิบัติธรรมนั้น ไม่ใช่เป็นการ จะไปทำให้เปลี่ยนแปลงศาสนาหรือขัดแย้งความเชื่อถือดั้งเดิม แต่เป็นเพียงวิธีที่ทำให้เข้าถึงความสุข ภายในเท่านั้น ไม่เกี่ยวกับความเชื่อใดๆ ทั้งสิ้น ใครก็ได้ที่ต้องการแสวงหาความจริงและต้องการแสวงหา ความสุขที่แท้จริง ก็ไปปฏิบัติได้ อุบาสิกาท่านนี้ก็ไปปฏิบัติธรรม แต่เนื่องจากว่าเธอคุ้นเคยกับความเชื่อดั้งเดิมและไม่คุ้นเคย กับความเชื่อใหม่ ในพิธีกรรมทางพุทธศาสนา เพราะฉะนั้นเมื่อถึงคราวที่เข้าประชุมในห้องปฏิบัติ พุทธศาส นิกชนก็ก้มกราบพระอาจารย์ แต่เธอมีความรู้สึกขัดแย้ง ว่าคำสอนดั้งเดิมนั้น ห้ามไหว้พระ ทั้งๆ ที่พระ เป็นคนดี เป็นผู้ที่เห็นภัยในวัฏฏสงสาร เป็นผู้ให้อย่างเดียว และเป็นผู้แสวงหาความบริสุทธิ์ หาความดี ตลอดชาติ ไม่เคยไปคิดจะไปเบียดเบียนใคร หรือทำให้ใครเดือดร้อน มีแต่คิดพัฒนาตัวเองให้บริสุทธิ์ยิ่งๆ ขึ้นไป จากความโลภ ความโกรธ ความหลง แต่ถูกสอนให้ปิดหู ปิดตากันมาอย่างนั้นตลอด ว่าของดีอย่างนี้ อย่าไปไหว้ อย่าไปพบ อย่าไปเห็น ถ้าเห็นแล้วก็ให้รังเกียจ คือไม่อยากให้พบพระนั่นเอง เธอก็ไม่ไหวไม่กราบ ซึ่งพระอาจารย์และทุกท่านที่ไปนั้นก็ไม่ได้ถือสาเพราะว่า เธอไม่คุ้นเคยกับ พิธีกรรม ประกอบกับข้อห้ามดั้งเดิมนั้นมีอยู่ แต่ก็ทำสมาธิภาวนาด้วยกัน แม้แต่คำภาวนาว่าสัมมาอะระหัง ก็รู้สึกขัดแย้งในใจ ลำบากใจที่จะภาวนา สัมมาอะระหัง เพราะว่ายึดมั่นถือมั่นในคำสอนดั้งเดิมอยู่ กลัว จะไปผิดคำสอนแล้วเป็นบาป บาปแล้วยังไม่พอจะถูกลงโทษเสียอีก เพราะฉะนั้นก็ภาวนาในสิ่งที่ตัวเคารพ - พระราชภาวนาวิสุทธิ์, พระธรรมเทศนา, 2 กุมภาพันธ์ 2540. บทที่7 ประสบการณ์การเข้าถึงธรรม DOU 93