ความรักของบิดามารดาและการทำงานที่วัด : หน้า 24/258

เป็นเมื่อก่อน ข้าพเจ้าจะยืนยันขันแข็งว่าไม่แต่ง แต่วันเวลาสอน ให้ข้าพเจ้าหาคำตอบที่เป็นกลาง ๆ มาตอบ เพื่อถนอมน้ำใจท่าน ว่า “สุดแล้วแต่บุญของลูก” ท่านตอบตกลงกับข้าพเจ้า “ตามใจลูก แต่ต้องขอเวลาทําใจพอสมควร” ข้าพเจ้ารู้ดีว่าท่านเป็นห่วง กลัว ว่าเวลาแก่เฒ่าจะไม่มีใครดูแลข้าพเจ้า ความรักของบิดามารดาที่มีต่อบุตรนั้นยิ่งใหญ่และมากล้น แต่ข้าพเจ้ามั่นใจยิ่งนักว่า เส้นทางนี้เป็นเส้นทางที่ประเสริฐที่สุด และเป็นเส้นทางที่จะตอบแทนพระคุณท่านได้อย่างสูงสุด วันเสาร์ที่ ๒๘ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๓๓ ข้าพเจ้าได้มาอยู่ วัด มาช่วยงานพระศาสนาอย่างเต็มภาคภูมิ ข้าพเจ้าช่วยงานที่ ครัว และก็ช่วยหลวงพี่อิทธิจินตโกทำพิมพ์ยางสำหรับหล่อพระ พุทธรูปเรซิน ที่พอทาเสร็จออกมาแล้วจะเป็นองค์พระธรรมกายใส ฐานกลีบบัวสีแดง ทุกวันข้าพเจ้าจะนั่งทำพิมพ์ยางอยู่ที่ห้องครัวหลัง ตรง ประตูจะเป็นไม้กับกระจก ทำให้มองเห็นทะลุเข้าไปในห้องได้ ตอน เย็น ๆ พี่อารีพันธุ์จะพาคุณยายเดินไปบ้านข้างหลังครัว ก็จะผ่าน ห้องนี้ บางครั้งคุณยายก็หยุดยืนดู มองลอดกระจกเข้ามา บางครั้ง ก็เปิดประตูเดินเข้าไปดูข้าพเจ้าทำพิมพ์ยางองค์พระ ข้าพเจ้ารู้สึก ดีใจและอบอุ่นใจทุกครั้งที่ได้พบคุณยาย ๒๔ อยู่กับยาย