ความสำคัญของการนั่งสมาธิในช่วงเวลาวิกฤต : หน้า 126/258

พอได้ยินคำว่าขาดรู้ ข้าพเจ้ารู้สึกว่าหูผึ่งและสนใจในคำ ว่า “ขาดรู้” ขึ้นมาในทันที คุณยายบอกว่าขาดรู้ คือ ทิ้งข้าง นอกหมดไม่เอาอะไรเลย ใจติดอยู่แต่กับธรรมะข้างใน (ใจหยุด นิ่งสนิทสมบูรณ์ ๑๐๐ %) คุณยายยังเล่าถึงบรรยากาศในระหว่างช่วงสงครามโลก ครั้งที่ ๒ ตอนเครื่องบินมาทิ้งลูกระเบิดให้ฟังว่า ที่โรงงานทำวิชชา ในช่วงนั้น ที่ประตูจะมีกุญแจคล้องไว้ ไม่ให้คนข้างในออกไปไหน พอเสียงหวอมา พวกผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้วยกันบางคนก็ตกใจกลัว วิ่งไปมา แต่คุณยายไม่นึกกลัวอะไร คิดว่ามันจะวิ่งหนีไปไหนก็ ออกไม่ได้อยู่ดี ท่านก็เลยนั่งสมาธิ หลับตาเข้าที่ปัดลูกระเบิด ให้ออกไป ผู้ที่มีจิตใจหนักแน่นมั่นคงย่อมไม่หวั่นไหว แม้ภัยจะมา คุณยายท่านรักและมีความสม่าเสมอในการนั่งสมาธิมาก แม้ตอนย้ายมาอยู่ที่วัดพระธรรมกายในช่วงแรก งานจะหนักและ มากมายเพียงใด ท่านก็ไม่เคยที่จะละเลยการนั่งสมาธิ ท่าน เคยเล่าว่า “ตอนเช้า ยายกินข้าวเสร็จแล้วนั่งสมาธิ ก่อนที่จะลง ไปช่วยเขาปลูกต้นไม้ ปลูกเสร็จ ๕ โมงเย็น ขึ้นมาอาบน้ำ นั่งสมาธิต่อถึง ๔ ทุ่ม ถึงจะได้นอน ๑๒๖ อยู่กับยาย