การทำสมาธิเพื่อความสุข : หน้า 67/276

ใจต้องใส่ ต้องนั่ง ไม่มีความกลัวอยู่ แต่ความกลัวที่ยังมีความกลัวอยู่ แสดงว่าจิตยังไม่บริสุทธิ์ ยังเป็นนิมิตเลือนลอย ยังไม่ใช่ของจริง บางแห่งก็เหมว่า นิมิตทั้งหมดเป็นนิมิตเลือนลอย ไม่ควรรอดีด อย่าไปริตนิมิต ที่จริงนิมิตจริงก็มี นิมิตเลือนลอยก็มี เหมือนเราลืมตามอง ก็ยังเคยเห็นของลวงเป็นของจริงก็มี นี่ก็ เช่นเดียวกัน แต่แทนที่จะเป็นตามมนุษย์ กลับเป็นอีกตาหหนึ่ง แต่อย่า ถึงธรรมจักกุจะเห็นอะไรไปตามความเป็นจริง หรือบางทีเขานั่งสมาธิแล้วหมดอายุขัยพอดี นั่งตายขึ้นมา ก็เหมาว่า ระวังนะ นั่งสมาธิเพื่อความตาย นั่งแล้วไปไม่กลับ หลับไม่ตื่น ฟื้นไม่มี ก็เลยเกิดความกลัวขึ้นมา แต่จริง ๆ แล้ว ถ้าหมดอายุขัย ไม่งั้นก็ตาย นอนก็ตาย ยืนก็ตาย เดินหรือว่าวคะเมนต์ลังกาก็ตายหมด ความจริงแล้วสมาธิเป็นสิ่งควรทำ หลวงพ่อเสียดายวันเวลา ของแต่ละคนที่ปล่อยให้ผ่านไปเปล่า ๆ ทั้งที่ใจรอร้องอยากหา ความสุข แต่การดำเนินชีวิตของตัวไปแสงหาความทุกข์ทั้งสิ้น เพราะไม่รู้ว่า สุขที่แท้จริงมีลักษณะอย่างไร อยู่ตรงไหน จะเข้าถึงได้ อย่างไร ความสุขมอรมณ์อย่างไร มือการอย่างไร ยังไม่รู้นเลย แต่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงผ่านมาหมดแล้ว จึงได้สรูปรวมว่า นตติ สนติปลิ สุข สุขอื่นนอกจากใจหยุดใจไม่มี