การเลือกกินมังสวิรัติกับไม่มังสวิรัติในพุทธศาสนา : หน้า 166/276

เรื่องกินมังสวิรัติกับไม่มังสวิรัติเป็นข้อกังวลกันมานั่งแต่ในสมัยพุทธกาล แต่มความเห็นส่วนตัวของครูไม่ใหญ่ว่า จะกินหรือไม่กินก็แล้วแต่ ทำอย่างไรก็ได้ให้เราหมดกิเลสก่อน แล้วกัน ถ้ากินแล้วมีงำ ก็เอากำลังนี้ไปทำความเพียรให้หมดกิเลสก็ดี หรือหากไม่กินมังสวิรัติ แต่ก็พยายามทำให้หมดกิเลสก็ใช้ได้ พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงวางเป็นกลาง ๆ ไว้ เนื่องจากห้ามคนฆ่าสัตว์ มันยาก คือ ถ้าห้ามได้ดี แต่ความจริงมันห้ามได้ยาก เพราะคนฆ่าก็อยากจะฆ่า เพราะความโลภ อยากได้เงิน รวมกับวิบากกรรมปณาติบาตของสัตว์ตัวนั้นจึงต้องมาถูกเขาฆ่า มันเป็นปัญหาโลกแตก และอีกอย่างเวลในโลกมนุษย์มันสั้น ถ้ามัวแต่ห้ามกันเรื่องนี้ก็ตลอดเวลา ไม่ต้องสอนเรื่องอื่นกัน เพราะมันแต่จะเตียงกันไม่จบ เพราะฉะนั้นในเมื่อเราห้ามเขาฆ่าไม่ได้ก็ให้เลือกรับประทานเนื้อตามที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสอนไว้ คือไม่ได้เห็นเขาฆ่าเพื่อเรา ไม่ได้ยินว่าเขาฆ่าเพื่อเรา หรือสงสัยว่า เขาฆ่าเพื่อเรา เพราะฉะนั้นอย่าไปสงสัยเสียก็หมดเรื่อง เสียทรัพย์ แต่อย่าเสียศิล เพราะเขามาแล้ว มันเป็นวิบากกรรมกันมา อย่างครูไม่ใหญ่เป็นสองอย่างเลย ตอนหนึ่งยังแข็งแรง ใครเอาอะไรมาก็ฉันทั้งนั้น เอาผักฉันผัก เอาเนื้อมาฉันเนื้อ เอาแค่พอมีกำลัง แต่พออายุบากขึ้นตอนนี้กินเจ แต่เจเขย คือเขาทำ