การสงเคราะห์โลกรและการขยายธรรม : หน้า 260/276

เพราะฉะนั้น สงเคราะห์โลกลที่จริงก็ทำมาตลอด แต่การสงเคราะห์อย่างนั้นก็ช่วยเขาได้แค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น ไม่ได้ช่วยเขาอย่างยั่งยืน สุดท้ายเขาก็เกิดทุกข์ได้ยากเหมือนเดิม ไม่ได้แปลว่า ช่วยให้เขาหายจน เขาก็ยังจนเหมือนเดิม ได้แค่ อาหารไปมือ ๆ มีเสื้อผ้าใช้เป็นครั้ง ๆ ก็แค่นั้น แต่ตรงนี้สิ ที่ขาดแคลน ไม่ค่อยจะมีคนช่วย คือ การขยายธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า จะต้องขยายความรู้นี้ออกไป การที่ชักชวนสร้างสรรฆภายสถกลหลังนี้ก็เพื่อจะขยายความรู้ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ก็เหมือนสร้างทั้งโรงเรียนและโรงพยาบาลในที่เดียวกัน ทางโลก เขาสร้างโรงเรียนเพื่อจัดความรู้สู้ในทางโลก โดยให้วิทยาทาน แต่สร้างวัดวาอารามก็เพื่อสร้างโรงเรียนสอนศีลธรรม ขจัดความรู้ของชีวิต เรียกว่า การให้ธรรมทาน ทางโลก เขามีโรงพยาบาล ไว้รักษาอาการเจ็บไข้ได้ป่วยทางกาย ทางธรรม สร้างวัด ไว้รักษาโรคทางใจ ที่ติดจากกิเลสสอนสละ โลกะ โทสะ โมหะ โรคที่เกิดจากเชื้อโรค หรือโรคอย่างอื่น ไม่ทําให้โลกใบนี้พินาศได้ แต่โรคที่เกิดจากโลกะ โทสะ โมหะ ทำโลกนี้พังได้ 2455