การฝึกสมาธิเพื่อความสุข : หน้า 269/276

๔. เมื่อเลิกจากนั่งสมาธิเสร็จแล้วให้ตั้งใจไว้ว่าที่ศูนย์กลางกาย ที่เดียว ไม่ว่าจะอยู่ในอริยาบทใดก็ตาม เช่น ยืน เดิน นอน หรือ นั่ง อย่ายุ่งฐานที่ตั้งจิตไปไว้ที่อื่นเป็นอันขาด ให้ตั้งใจบริกรรม ภาวนา พร้อมกับนิ่งถึงบริกรรมมินิเป็นดงแก้วใสควบคู่กัน ตลอดไป ๕. นิยมต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น จะต้องน้อมไปไว้ที่ศูนย์กลางกาย ทั้งหมด ถ่านิยมเกิดขึ้นแล้วหายไป ก็ไม่ต้องตามหา ให้ภาวนา ประคองใจต่อไปตามปกติในที่สุดเมื่อจิตสงบ นิยมย่อมปรากฏ ขึ้นใหม่อีก การฝึกสมาธิเบื้องต้นเท่าที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ ย่อมเป็น ปัจจัยให้เกิดความสุขได้ เมื่อชักชอบปฏิบัติอยู่เสมอ ๆ ไม่ทอดทิ้ง จนได้ดวงปรมรมครแล้ว ก็ให้อันมันประคองรักษาดวงปรมรมคร นั้นไว้ตลอดชีวิต ดำรงตนอยู่ในศีลธรรมอันดี ย่อมเป็นหลัก ประกันได้ว่า ได้ที่พึ่งของชีวิตที่ถูกต้องดีงาม ที่จะส่งผลให้เป็น ผู้มีความสุข ความเจริญ ทังในภพชาตินี้และภพชาติหน้า เด็ก เคารพผูใหญ่ ผู้ใหญ่ผู้มตาเด็ก ทุกคนมีความรักใคร่สามัคคีเป็น น้ำหนึ่งใจเดียวกัน หากสามารถแนะนำต่อ ๆ กันไป ขยายไป ยังเหล่านุษย์ชาติต่ออย่างไม่จำกัดเชื้อชาติ ศาสนา และเผ่าพันธุ์ สันติสุขอันในบุญสยามที่ทุกคนไม่ฝันก็ย่อมบังเกิดขึ้นอย่างแน่นอน