หลักการเข้าถึงพระธรรมกาย MD 102 สมาธิ 2 หน้า 13
หน้าที่ 13 / 93

สรุปเนื้อหา

บทความนี้กล่าวถึงเส้นทางการบรรลุธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตั้งแต่การสละชีวิตในพระราชวัง การแสวงหาความรู้จากดาบส การทดลองปฏิบัติสมาธิ และการค้นพบ 'ทางสายกลาง' ที่นำไปสู่การตรัสรู้ อธิบายถึงการฝึกสมาธิและความสำคัญของการปฏิบัติในการหลุดพ้นจากทุกข์

หัวข้อประเด็น

-การบรรลุธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
-การปฏิบัติสมาธิ
-การสละชีวิตในพระราชวัง
-ทางสายกลาง
-ประสบการณ์ก่อนตรัสรู้

ข้อความต้นฉบับในหน้า

บทที่ 1 หลักการปฏิบัติเพื่อให้เข้าถึงพระธรรมกาย 1.1 การบรรลุธรรมของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงสร้างบารมีมานานนับได้ 20 อสงไขย แสนมหากัป เมื่อบารมีเต็มเปี่ยม แล้วในภพชาติสุดท้ายจึงได้บรรลุธรรมเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เส้นทางการบรรลุธรรมในภพชาติสุดท้ายนั้น เริ่มตั้งแต่ในตอนต้นแห่งชีวิตครั้งยังเป็นเจ้าชายสิทธัตถะ ท่านได้เสวยสุขจากความเพียบพร้อมด้วยความสุข อย่างโลกๆ ที่ได้รับจากการเป็นราชบุตรซึ่งกำลังจะได้รับสืบทอดตำแหน่งพระราชา ผู้มีอำนาจสูงสุด ในแว่นแคว้นและในอีก 7 วัน ก็จะได้เป็นถึงพระเจ้าจักรพรรดิครอบครองราชสมบัติอันยิ่งใหญ่ แต่พระองค์ ก็ได้ทรงพิจารณาเห็นแล้วว่า แนวทางแห่งการเข้าถึงความเป็นพระเจ้าจักรพรรดิ ไม่สามารถที่จะนำตนและ บุคคลอื่นให้เข้าถึงความสุขที่แท้จริงได้ พระองค์จึงทรงตัดสินพระทัยสละชีวิตในพระราชวังที่สมบูรณ์ ด้วยกามคุณต่างๆ ประพฤติตนเฉกเช่นนักบวช ปลงผมและหนวด นุ่งห่มผ้ากาสายะ และแสวงหาวิถีทาง เพื่อให้เข้าถึงความหลุดพ้นจากทุกข์ ในการแสวงหาของพระองค์ กล่าวกันว่า พระองค์ได้ทรงพบกับดาบสสองท่าน คือ อาฬารดาบสและ อุทกดาบส และก็ได้ลองฝึกปฏิบัติสมาธิตามแนวทางของทั้งสองท่าน จนกระทั่งได้อภิญญา 5 สมาบัติ 8 สามารถแสดงฤทธิ์โดยประการต่างๆ ได้ ซึ่งถือว่าปฏิบัติได้จนสิ้นภูมิรู้ครูอาจารย์ แต่พระองค์ก็พบว่า หาใช่หนทางที่พระองค์ปรารถนาไม่ ทั้งยังไม่ใช่หนทางที่ทำให้หลุดพ้นจากทุกข์ได้อย่างแท้จริง จึงได้ทดลอง ด้วยการบำเพ็ญทุกกรกิริยาอย่างอุกฤษฎ์ตามที่ปฏิบัติกันมากในสมัยนั้น ทรงทดลองปฏิบัติทุกวิธี สุดท้าย จึงได้ทดลองอดพระกระยาหารเป็นเวลาหลายเดือน แต่ก็ยังไม่ค้นพบหนทางหลุดพ้น เมื่อพิจารณาใคร่ครวญ อย่างถ่องแท้แล้วว่า ไม่อาจนำตนให้พ้นจากทุกข์ จึงทรงเลิกปฏิบัติ ในขณะนั้น ได้ทรงระลึกถึงวันที่พระองค์ ที่มีบรรยากาศอันเป็นที่สบาย และได้เข้าถึงสภาวะจิต ยังทรงพระเยาว์ได้ทรงนั่งที่ใต้ร่มไม้หว้า ที่เป็นสมาธิแน่วแน่ จึงได้พิจารณาเห็นถึงการปฏิบัติที่เป็นทางสายกลาง ไม่ตึง ไม่หย่อนเกินไปว่า น่าจะเป็น ทางบำเพ็ญเพียรเพื่อการหลุดพ้น ในวันตรัสรู้ พระองค์ได้รับข้าวมธุปายาส ซึ่งเป็นข้าวปรุงรสที่สมบูรณ์ด้วยคุณค่าทางโภชนาหาร จากนางสุชาดา เมื่อได้เสวยข้าวมธุปายาส ทำให้ร่างกายสดชื่นมีกำลังแล้ว พระองค์ทรงรับเอาฟอนหญ้า จากพราหมณ์ผู้หนึ่งและได้มาปูลาดใต้โคนไม้ศรีมหาโพธิ์ แล้วอธิษฐานจิตด้วยบุญฤทธิ์ ทำให้ฟอนหญ้านั้นเป็น อภิญญา 5 แตกต่างจากอภิญญา 6 คือไม่สามารถทำกิเลสให้หมดไปได้ หากสงสัยขอให้ดูทบทวนเรื่อง อภิญญา 6 จากบทที่ 6 ในวิชาสมาธิ 1 4 DOU สมาธิ 2 ห ลั ก ก า ร เ จ ริ ญ ส ม า ธิ ภ า ว น า
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More