การต่อสู้กับพญามารและการเข้าถึงพระนิพพาน : หน้า 40/67

พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) 81 “เราต้องสนับสนุนด้วยทางใดทางหนึ่งให้สมควรทีเดียว พวกที่เป็นแล้ว ตั้งใจแน่วแน่ว่าตั้งแต่วันนี้ไป เราไม่ถอยละ เกิดมาเราพบวิชชานี้ เราจะต้องสู้ อย่าง อื่นสู้ไม่ได้ทั้งนั้น เราจะหันสู้วิชชานี้กันสุดฤทธิ์สุดเดช เอาให้ถึง หมดเจ็บ หมด แก่ หมดตายของพญามารให้ได้ ให้พญามารแพ้ให้ได้ พญามารแพ้เด็ดขาด เมื่อเวลาไร เวลานั้นหมดทุกข์ในโลกเท่าปลายผม ปลายขนก็ไม่มี มีความสุขเหมือนยังกับ ท้าวสวรรค์ หรือเหมือนท้าวพรหม หรือเหมือนกับพระนิพพาน สุขขนาดนั้น” พระพุทธเจ้าในนิพพานไม่ได้หยุดเลย ผจญกับพญามาร ทุกอนุวินาทีต้องทำนิโรธ ให้ละเอียด อ่อนไว้ ถ้าละเอียดไม่ทัน เขาก็บังคับด้วยความแก่ บังคับไม่ให้รู้ บังคับในไส้ธาตุไส้ธรรม เห็นจำคิดรู้ ต้องใช้ญาณบังคับหมด “รู้ตัวว่าเป็นทาสพญามารอยู่เช่นนี้ ก็ต้องช่วยรีบเปลื้องตัว ต้องรีบพยายามแก้ตัว ถ้ารีบ พยายามแก้ตัวให้พ้นไปเสียได้ ก็จะไม่ต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตาย” พญามารไม่ได้เว้นผู้หนึ่งผู้ใดให้เหลือ เพราะเหตุนั้นผู้มีปัญญาจะทำอย่างไร ? ตสุมา หิ ปณฺฑิโต ฯ โย ธมฺมจารี ฯ เปจฺจ ฯ เพราะเหตุนั้นบุรุษผู้เป็นบัณฑิต เมื่อมาเห็นประโยชน์ของตนแล้ว ผู้ทรงปัญญา ควรตั้งความเชื่อในพระพุทธเจ้า พระธรรม พระสงฆ์ บุคคลใดเป็นผู้ประพฤติธรรม ด้วยกาย วาจา ใจ นักปราชญ์ทั้งหลาย ย่อมสรรเสริญบุคคลนั้นในโลกนี้ทีเดียว บุคคลนั้นละโลกนี้ไปแล้วย่อมบันเทิงในสวรรค์ ด้วยประการดังนี้ ผู้ทรงปัญญาจึงตั้งความเชื่อไว้ที่พระรัตนตรัย และจะตั้งที่ไหน ? หลวงพ่อวัดปากน้ำถามพระรูปหนึ่งที่บวชมาแล้ว ๓๓ พรรษา ว่าหากระลึกถึงพระพุทธเจ้า พระ ประธาน ที่เจ้าภาพสร้างมา จะเอาใจจรดที่ไหนเพราะถ้าจรดที่อุณาโลมก็ไปเจอแต่ทองรัก ทองเหลือง ทองแดง หรือทราย อย่างนั้นไม่ถูก ที่ถูกต้องจรดนิ่งที่ศูนย์กลางดวงธรรม ที่ทำให้เป็นกายมนุษย์แล้ว หยุดนิ่งต่อ จรดต่อไป ถึงกายมนุษย์ละเอียด จนกระทั่งถึงกายธรรมอรหัตละเอียด “ถ้าว่าเข้าถึงกายพระอรหัตละเอียดหยุดนิ่ง อยู่ศูนย์กลางดวงธรรม ที่ทำให้ เป็นกายพระอรหัตละเอียด ที่ตั้งของใจที่จรดของใจ เรียกว่า ถูกพุทธรัตนะ ถูกธรรม รัตนะ ถูกสังฆรัตนะ ตัวจริงทีเดียว”