ข้อความต้นฉบับในหน้า
พระมงคลเทพมุนี (สด จนฺทสโร) 53
๑๕
ติลักขณาทิคาถา
(หนทางหมดจดวิเศษ)
๑๑ กุมภาพันธ์ ๒๔๙๗
นโม.....
สพฺเพ สงฺขารา อนิจจาติ......
หลวงพ่อวัดปากน้ำแสดงพระธรรมเทศนา อันว่าด้วยหนทางอันหมดจดวิเศษ แก่คฤหัสถ์
บรรพชิต เนื่องในวันธรรมสวนะขึ้นแปดค่ำแห่งปักษ์มาฆะ เพื่อจะเป็นตัวอย่างที่ดีในการรักษา
พระพุทธศาสนาต่อไป
หนทางอันหมดจดวิเศษ ท่านยกพระไตรลักษณ์ขึ้นไว้ว่า
สพฺเพสงฺขารา ฯ สังขารทั้งปวงไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่ใช่ตัว
ผู้ใดเห็นตามปัญญา ย่อมเบื่อหน่ายในทุกข์ เป็นหนทางหมดจดวิเศษ
หนทางหมดจดวิเศษ คืออะไร ?
เป็นหนทางตั้งต้น จนถึงพระอรหัต ที่จะไปสู่มรรคผลนิพพาน
จะไปถึงได้อย่างไร ?
ต้องทำใจ “หยุด” คือ หยุดที่ศูนย์กลางดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์ใสบริสุทธิ์หยุดเข้า กลาง
ของหยุด กลางของกลาง จนถึงพระอรหัต
“หยุดคำเดียวเท่านี้แหละ ตั้งแต่ต้นจนพระอรหัตทีเดียว ถ้าหยุดไม่ได้ ก็ไม่
ถูกทางไปของพระพุทธเจ้าพระอรหันต์ ถ้าหยุดได้ ก็ถูกทางไปของพระพุทธเจ้า
พระอรหันต์ หยุดนิ่ง นี่แหละเป็นหนทางหมดจดวิเศษละ
พระองค์ทรงรับสั่งทางมรรคผลว่า ขนฺตี ปรม ตโป ตีติกขา ฯ
ขนตี คือ ความอดทน
ตีติกขา คือ ความอดใจ
หมายถึง อดจนกระทั่งหยุด พอใจหยุดจึงอด อดแล้วจึงหยุด
หยุดนั่นแหละ เป็นสำคัญ ยืนยันด้วยตำราว่า
นตฺถิ สนฺติปร์ สุข์ สุขอื่นนอกจากหยุดจากนิ่งไม่มี
พระบาลีกล่าวต่อไปว่า
อปปกา เต ฯ บรรดามนุษย์ทั้งหลายเหล่าใดมีปรกติไปสู่ฝั่งคือนิพพาน ชนทั้งหลายเหล่านั้น
น้อยนัก ส่วนชนนอกนี้เลาะอยู่ชายฝั่ง คือ โลก วัฏฏสงสาร
เย จ โข สมุมทกฺขา เต ฯ
ชนเหล่าใดประพฤติธรรมที่พระตถาคตกล่าวดีแล้ว ย่อมถึงซึ่งฝั่ง คือนิพพานได้
เป็นที่ตั้งล่วงเสียซึ่งวัฏฏะ เป็นที่ตั้งแห่งมัจจุ อันบุคคลข้ามได้ยากยิ่งนัก