อบายภูมิ: ชีวิตหลังความตาย GL 102 ปรโลกวิทยา หน้า 44
หน้าที่ 44 / 180

สรุปเนื้อหา

บทที่ 2 กล่าวถึงชีวิตในอบายภูมิหลังความตาย ซึ่งเป็นสถานที่ที่ปราศจากความสุขและเต็มไปด้วยความทุกข์ทน โดยผลกรรมที่เรากระทำในชีวิตจริงจะส่งผลต่อสถานะหลังจากตาย หากไม่มีการกระทำที่ดีในชีวิตก่อนตาย จะเห็นภาพของกรรมที่ไม่ดี ชัดเจนก่อนที่จะละจากโลกนี้ จะต้องพบกับความทุกข์ในอบายโดยเฉพาะในนรก ซึ่งมีการ chịuโทษที่รุนแรงและไม่มีการพักผ่อน ทางพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้แสดงถึงผลของการกระทำที่ไม่ดีทั้งกาย วาจา ใจ ที่นำไปสู่นรกที่ไม่มีความเป็นสุข นักศึกษาสามารถเข้าใจถึงคำศัพท์สำคัญอย่าง อบาย, ทุคติ, วินิบาต, และนรก ที่อธิบายถึงสถานะที่แตกต่างกันในชีวิตหลังความตาย.

หัวข้อประเด็น

-สังคมและศาสนา
-ความเชื่อเกี่ยวกับชีวิตหลังความตาย
-กรรมและผลกรรม
-การสร้างความดี

ข้อความต้นฉบับในหน้า

บทที่ 2 อบายภูมิ ความนํา ชีวิตในสังสารวัฏ เป็นชีวิตที่เสี่ยงภัยมาก เพราะเมื่อเราเกิดมาแล้ว หากอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ไม่ เอื้ออำนวยต่อการสร้างความดี เราอาจจะพลาดพลั้งไปทำบาปอกุศล เพราะขาดกัลยาณมิตรคอยชี้แนะ หนทางแห่งการสร้างความดี เมื่อละโลกไป แรงกรรมที่เรากระทำไว้ย่อมจะส่งผลให้เรามีโอกาสไปเกิดใน อบายได้มาก อบายภูมิ เป็นสถานที่สิงสถิตของชีวิตหลังความตายของปรโลกฝ่ายทุคติ เป็นดินแดนที่ปราศจาก ความสุข และเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน ทั้งจากความร้อนของไฟนรก และจากการทรมานของ นายนิรยบาล ที่มีวิธีการลงโทษหลากหลายไม่ซ้ำรูปแบบ ทำให้สัตว์นรกได้รับความเจ็บปวดทุกข์ทรมานสุดจะบรรยาย ชาวโลกทั้งหลายเมื่อมีชีวิตอยู่ ไม่ประกอบกุศลกรรม ทำแต่อกุศลกรรมเป็นประจำ ครั้นเมื่อใกล้ จะละโลก ภาพไม่ดีที่ตนได้กระทำไว้มาปรากฏให้เห็น ทำให้จิตของเขาเศร้าหมอง เมื่อละจากอัตภาพมนุษย์ ย่อมไปเกิดในอบาย ดังที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ใน พาลบัณฑิตสูตร ว่า “ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย คนพาลนั่นแล ประพฤติทุจริตทางกาย ทางวาจา ทางใจแล้ว เมื่อแตกกายทำลายขันธ์ ตายไปย่อมเข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต นรก” จากพุทธภาษิตนี้ แสดงให้เห็นถึงการกระทำความชั่วของมนุษย์ ทั้งทางกาย วาจา ใจ มีผลต่อ การไปสู่อบาย นอกจากนี้ยังมีคำศัพท์ที่น่าสนใจอยู่ 4 คำ กล่าวคือ อบาย ทุคติ วินิบาต นรก ซึ่งจะขอนำ คำศัพท์เหล่านี้มาขยายความให้นักศึกษาได้เข้าใจมากขึ้นดังนี้ คำว่า อบายภูมิ หมายถึง สถานที่ที่สัตว์เกิดแล้วไม่มีโอกาสกระทำกุศลกรรม เพราะเป็นแดนที่ ปราศจากความเจริญ เป็นแดนบาปที่ความสุขไม่สามารถเจริญงอกงามได้แม้เพียงนิดเดียว มีแต่ความทุกข์ ล้วนๆ ทำให้ไม่สามารถสร้างกุศลได้ คำว่า ทุคติ คือ สถานที่ที่ต้องเสวยทุกข์อย่างเดียว และเป็นสถานที่ที่เกิดขึ้นมาเพราะกรรมชั่ว ร้ายของตนเองที่ทำไว้ครั้งเป็นมนุษย์ ที่มีโทษมาก คำว่า วินิบาต เป็นภูมิของพวกสัตว์ผู้ทำชั่ว เมื่อตกไปที่ภูมินี้ จะเป็นผู้ไร้อำนาจวาสนา หรือ หมายถึงเป็นสถานที่ที่พวกสัตว์ผู้กำลังพินาศ มีอวัยวะน้อยใหญ่แตกกระจัดกระจายน่ากลัวมาก ส่วนคำว่า นิรยะ หรือ นรก เป็นสถานที่ที่ไม่มีความเจริญ เป็นดินแดนที่ไร้ความยินดี มีแต่ความ น่าหวาดเสียว น่าสะพรึงกลัวอยู่ตลอดเวลา เมื่อตกลงไปในนรกแล้ว ไม่มีสัตว์นรกตัวไหนอยากอยู่ใน มหานรกนั้น พาลบัณฑิตสูตร, มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์, มก. เล่ม 23 ข้อ 472 หน้า 150. 34 DOU ป ร โ ล ก วิ ท ย า
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More