ข้อความต้นฉบับในหน้า
จากพิพัชยาง หลงพี่อิทธิจินดาโถจะให้นำมาแต่งให้เรียบร้อย คัดด้วยกระดาษทรายทั้งหยาบและละเอียดยก่อนที่จะนำไปพ่นเคลือบเงาต่อไป ช่วงนั้นใจของข้าพเจ้าอยู่ในบุญลอตต องค์ประกอบได้พึ่งธรรมจากพระอาจารย์ เรื่องการตอบแทนพระคุณนิยามว่าจะเป็นการตอบแทนที่ประเสริฐสุด ถ้าเราได้ซึมซับท่านให้ได้มาเห็นแสงสว่างในทางธรรม ซักชวนให้ท่านรู้จักการทำทาน รักษาศีล เจริญภาวนา ข้าพเจ้าจึงตัดสินใจที่จะขออนุญาตคุณพ่อคุณแม่มาช่วยงานที่วัดอีกครั้งหนึ่ง หลังจากที่ครั้งแรกตอนเรียนจบใหม่ ๆ ข้าพเจ้าเคยขออนุญาตท่านมาช่วยงานที่วัด แต่ท่านไม่อนุญาตด้วยเหตุผลว่า “เดี๋ยวใครเขาจะหว่าผามึงวัด” เนื่องจากท่านอยู่ต่างจังหวัดไม่เคยวัดสุดที่ข้าพเจ้าจะอธิบายให้ท่านเข้าใจในขณะนั้นได้ การอนุญาตในครั้งนี้ ข้าพเจ้าเตรียมเหตุผลไว้มายหลายเพื่ออธิบายให้ท่านฟัง แต่แล้วเหตุอัศจรรย์ก็เกิดขึ้น เพียงข้าพเจ้าบอก ท่านว่า อยากจะขอเปลี่ยนงานไปทำงานที่ตัวเองชอบ (คือไปทำงานที่วัด) ท่านก็ไม่ได้คัดค้านหรือโต้งใดๆ มีเพียงคำถามเดียวที่ถามข้าพเจ้าว่า “แล้วลูกจะแต่งงานหรือเปล่า” หากเป็นเมื่อก่อน ข้าพเจ้า จะยืนยันชัดเจว่าไม่แต่ง แต่วันเวลาสอนให้ข้าพเจ้าหา คำตอบที่เป็นกลางๆ มาตอบ เพื่อถนอมน้ำใจท่านว่า “สุดแล้วแต่บุญของลูก” คราวนี้