ความกตัญญูในชีวิตของคุณยาย : หน้า 162/301

แม่ในวัยเด็กที่กำลังวิ่งซุกซนในท้องนากับสัตว์เลี้ยง (ควยา) ที่ท่านจูงออกไปเลี้ยงทุกเช้า และใช้งานโลนในหน้าฝน เมื่อสัตว์เลี้ยงนั้นแต่ตัวและท่านไม่ไหว ฟันไม่มี ท่านก็ยังเลี้ยงไว้ ไม่ฆ่า ด้วยเห็นคุณที่สัตว์นั้นได้เคยทำประโยชน์ให้ คุณยายจะเป็นคนคอยไปหาฆ่าอ่อนๆ มาป้อนใส่ปากให้มันกินทุกวัน จนกระทั่งมันตายไปเอง ฯลฯ เรื่องต่างๆ เหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องแห่งความประทับใจในความกตัญญูของคุณยาย ที่ข้าพเจ้าได้ฟังมาจากเรื่องราวในอดีตของท่าน และยิ่งเมื่อข้าพเจ้าได้มาใกล้ท่าน ก็ยิ่งเห็นถึงอารยศแห่งความเป็นผู้มีความกตัญญูคุณของท่าน ซึ่งล้วนแต่เป็นภาพอันงดงามที่ประทับอยู่ในใจของข้าพเจ้าเสมอมา ยิ่งเมื่อข้าพเจ้าได้มีโอกาสติดตามคุณยายไปยังสถานที่ต่างๆ ภายในวัด ก็ยากจะได้ยินคุณยายเอ่ยชื่อท่านผู้จูงท่านนั้นท่านนี้อยู่เสมอ ด้วยความขอบคุณและนึกถึงคุณ ตั้งแต่หน้าวัดถึงท้ายวัดคุณยายจะจำได้หมดว่า แต่ละสิ่งแต่ละอันมีความเป็นมาอย่างไร ใครเป็นคนให้ความอุปถัมภ์ช่วยเหลือ หรือยายไปบอกบุญใครมา ทำให้ข้าพเจ้า รู้สึกทึ่งในความสามารถในการจดจำของคุณยาย "แผ่นดินผืนนี้ ให้คุณหวิน (อาบสำเภาวิล วัชรางกูล) ไปขอ จะเอาสัก ๕๖ ไร่ เขาให้หมดผืน ๑๙๖ ไร่"