การจากไปของคุณยาย : หน้า 216/301

กลางของกลางไปเรียบๆ น้ำเสียงและการทอดเสียงของท่านเปรียบไปด้วยความอ่อนโยนและเคารพอย่างที่สุด ข้าพเจ้านึกถึงหน้าคุณยายไปเรื่อยๆ ใจของข้าพเจ้ารวมและสงบนิ่งดีมาก จนแววนึ่งของความคิด ข้าพเจ้าก็ถึงความเมตตาของคุณยายว่า คุณยายท่านเป็นผู้ให้มาโดยตลอด แม้ตอนที่ท่านกำลังจะจากไป ท่านยังคุมบุญอาแจให้ลูกหลาน เป็นความรู้สึกที่ทำให้ข้าพเจ้าต้องยกแขนเสื้อขึ้นมาปาดน้ำใสๆ ที่คลออยู่ในเบ้าตาทั้งสอง ใกล้รุ่งของเช้าวันนี้ ๑๐ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๓ เวลาประมาณเกือบ ๕ ทุกอย่างในห้องค่อยๆ เสียงสง หลวงพ่อทัตติจิโนบอกทุกคนว่า “กราบลายายซะ” ทุกคนก้มกราบคุณยายเป็นครั้งสุดท้าย แล้วท่านก็บอกว่า “พวกเราทำหน้าที่กันอย่างดีที่สุดแล้ว อย่าร้องไห้” แม้ว่าวันนี้จะมาถึง เมื่อตรีณใจจะเป็นอย่างดี แม้จะสดมน์ทุทุกวันว่า เรายังความตายเป็นธรรมดา ยังไม่ล่วงพ้นความตายไปได้ เราจะต้องพลัดพรากจากของรักของชอบใจด้วยกันหมดสิ้น แม้จะทราบว่าคุณยายท่านส่งสมบุญบารมีมาอย่างเต็มเปี่ยม การจากไปของท่านเป็นเพียงการย้ายบ้านใหม่เท่านั้นก็ตาม แต่สายใยแห่งความรัก ความผูกพัน ยกนับที่จะตัดขาดได้โดยเร็วพลัน (ภาพสุดท้าย ๒๕๕๓)