กลอนบูชาธรรมคุณยาย : หน้า 172/301

ความรู้สึกและไฟเราเช่นท่านอีกแล้ว ทุกครั้งที่ท่องกลอนนี้ ดูท่านจะมีความสุข เบิกบานใจ และภาคภูมิใจ ท่านมักจะพูดถึงสิ่งที่มาของกลอนบทนี้ว่า "ไม่รู้ใคร มันเอายามาร้อง" คงสิ้นนี้น้องมาจากถิ่นยายครั้งแรก ที่มีคนแต่งกลอนบูชาธรรมคุณยายว่า "ลมเฉาะละลิ่วร่วง แสงสีรุ่งทุ่งคลองสาม สดสวยด้วยสีคราม เป็นกุชาขามจะพลันเปล่ง สองแขนแสนขยัน ยายฝ่าฟันอย่างกล้แก่ง ร่างเล็กมีเรืองแรง สร้างวัดใหญ่เจทุกสิ่ง คุณยายมุ่งชีวี ตอบอุทิศแม่เป็นหญิง ศิษย์เห็นนายเอาจริง มือวางนอนอุรา จากนานมาเป็นวัด สารพัดยายจัดหา ทุ่งโล่งสุดโค้งฟ้า บัดเดี่ยววงเป็นลานธรรม มือน้อยมีเป้าหมาย วัดพระธรรมกายขนานนาม เป็นวัดคนใจงาม ประพฤติดตามอย่างวัดไทย เหน็ดเหนื่อยหลายสิบปี กว่าวัดนี้จะเติบใหญ่ ผู้อยู่เบื้องหลังไซร้ คือคุณยายของพวกเรา" คุณยายท่านคงได้พึ่งและจดจำเอาบางตอนมาดัดแปลงเป็นภาษ่าง่ายๆ ของท่านเอง เป็น