การมองผ่านและการภาวนา : หน้า 169/272

ทง ๆ ที่เรามองเหมือนไม่ได้มอง ก็เรายังมองอยู่ แต่มอง ด้วยสำนึกลึก ๆ มองผ่าน ๆ อย่างนั้น เพราะฉะนั้นเวลาเราหลับตา อย่ากดลูกนัยน์ตา ถ้าเราไม่ฟัง ผ่าน หรือฟังจนลืมฟัง คำ ๆ นี้จะมีความหมายมาก คือลูกนัยน์ตา จะอยู่ที่เดิม อยู่ในระดับที่เหมือนเรามองไปข้างหน้า แต่เราปิด เปลือกตา แล้วก็ทําความรู้สึกของใจด้วยสำนึกที่ละเอียดอ่อน มอง เหมือนไม่ได้มอง แต่ว่าไม่ได้มองก็เหมือนมอง คล้าย ๆ มีละอองดาวเล็ก ๆ หรือเพชรใส ๆ ที่มีคุณค่าอย่าง มหาศาล มากจนกระทั่งเราไม่กล้าที่จะไปแตะต้อง ไปสัมผัส มันมี คุณค่ามากเหลือเกิน จนเราไม่สามารถไปแตะต้องได้ถึง จึงได้แต่ มองผ่าน ๆ ที่เบา ให้เราทำความสำนึกอย่างละเอียดลึก ที่แผ่วเบา ถึงเพชร เม็ดนี้ที่ใส ๆ มีมูลค่ามหาศาล มองผ่าน ๆ โดยลูกนัยน์ตาอยู่ที่เดิม และทําความรู้สึกเป็นสํานึกอย่างละเอียดที่แผ่วเบาวางไว้ตรงกลาง เพชรที่ใส ๆ แค่แตะแผ่ว ๆ มองผ่าน ๆ ด้วยสำนึกละเอียดลึก ๆ ๆ สบาย ๆ คล้ายดวงดาวในอากาศ ที่เป็นธุลีประดุจละออง ของดาวพวยพุ่งมาที่ศูนย์กลางกายเป็นประกายระยิบระยับ นั่งมอง อย่างนี้ แล้วถ้าจะภาวนาก็ภาวนาโดยไม่ต้องใช้กำลัง ถ้าใช้กำลังเขา เรียกว่าท่อง ภาวนาเป็นเสียง สัมมา อะระหัง ที่ละเอียดอ่อน คล้าย เสียงเพลงที่เราชอบ หรือบทสวดมนต์ที่เราท่องคล่องปากขึ้นใจ ดังขึ้นมาในใจ ถ้าเราจะใช้ต้องใช้แบบนี้ ใช้ให้เป็น อย่างนี้ถึงจะถูก หลักวิชชา ๑๖๙ | มองผ่าน ๆ