การฝึกจิตให้หยุดนิ่งอย่างสม่ำเสมอ : หน้า 197/272

ทีนี้จาก ๑ นาทีนั้น มันก็จะเป็นแรงจูงใจให้เราอยากจะนั่ง ต่อไป ซึ่งแต่เดิมเราพยายามที่จะนั่ง ต้องฝืน ต้องพยายาม ต้อง อดทน เพราะเรารู้ว่ามันดี อย่างน้อยก็ได้บุญ ทำให้จิตใจสงบ หรือ เป็นอุปนิสัยของมรรคผลนิพพาน แต่ว่าพอใจหยุดได้จริง ๆ แล้ว มัน อยากนั่งเอง มันอยากได้อารมณ์นั้นอีก แล้วก็อยากให้อารมณ์นั้น ยาวนาน ซึ่งก็จะทำให้เราขยันหรือสมัครใจนั่ง นั่งอย่างมีความสุข สนุกสนานแบบบุญบันเทิงทีเดียว เพราะฉะนั้นการทำถูกหลักวิชชาและต่อเนื่องด้วยความเพียร มีความสําคัญ ดังนั้นเราก็ต้องหมั่นทบทวนนะลูกนะ ที่เราฝึกอยู่ ทุกวันว่า มันถูกต้องไหม ถูกหลักวิชชาไหม ตั้งแต่การวางใจว่ามีความ สมัครใจอยากเห็นไหม มีสติ มีความสบายไหม และสม่ำเสมอต่อ เนื่องที่เรียกว่า สัมปชัญญะ หรือเปล่า ก็ให้หมั่นสังเกตดู แล้วก็ปรับ ไปเรื่อย ๆ ฝึกไปเรื่อย ๆ ฝึกไปปรับไป ทําทุกที่ทุกเวลา หยุด ใจนี่มันต้องปรับกันทุกรอบที่เรานั่ง และยิ่งถ้าเราเพิ่มชั่วโมง ชั่วโมงนิ่ง ชั่วโมงกลางในอิริยาบถอื่นที่นอกเหนือจากช่วงเวลา ที่เรานั่ง ไม่ว่าจะเป็นการยืน การเดิน การนอน การวิ่งเอ็กเซอร์ไซส์ หรือทําภารกิจอะไรก็ตาม เราเพิ่มการฝึกหยุดนิ่งไปด้วยก็จะทำให้เรา คุ้นเคยกับศูนย์กลางกายมากขึ้น หัดหมั่นตรึก “ตรึก” ก็คือการแตะใจไว้กลางกายอย่าง เบา ๆ สบาย ไม่ได้แปลว่ากดใจหรือเน้น คือแค่ทำนิ่ง ๆ ที่กลางกาย แต่ไม่ใช่ว่าเน้นหนัก แต่ว่านิ่งแน่น นิ่งเฉย ๆ ตรึกไปเรื่อย ๆ ๑๙๗ | ประสบการณ์ ๑ นาที ที่ใจหยุดนิ่ง ๑