ธรรมาธาร วารสารวิชาการทางพระพุทธศาสนา ฉบับที่ 1 ปี 2559 : หน้า 46/83

ธรรมาธาร วารสารวิชาการทางพระพุทธศาสนา ฉบับที่ 1 ปี 2559 เจ้เป็นอู่รู้ เจ้เป็นวัว เจ้เป็นลา เจ้เป็นสัตว์รุก เจ้เป็นสัตว์เดรัจฉาน เจ้ไม่มีสุดคิด เจ้หวังแตุตุกินนั่นน่ะ92 ส่วนคำว่า ปริวาสสิ ได้แก๋ ขมู่ม คือ ก่อให้เกิดความกลัว หรือ คุกคามให้เกิดความกลัวด้วยการทะเลาะ93 ในหนังสือบันทึกพันของภูฏิสนี้ว่าจะหยู ท่านได้อ้างถึงกุญอุ่ญู่นว่่า ได้ให้ความเห็นเบื้องบนบัญญัติว 3 ใน 8 ข้อของกฎธรรมที่กล่าวว่า แม้ภิกษุผูปลมบแล้ว 100 ปี ต้องกราบไหว้ ลูกรับ ทำอญุษสิกรรม สมัจกิกรรม แต่ภิกษุผู้ที่อยู่สมบพบในวันนี้ไม่ผิดคำ ภิกษุโดยเปรียญ และไม่ผิดกล่าวโทษภิกษุ 3 ข้อบัญญัตินี้เป็นมาตราทแห่งความเคารพ แต่ท่านอุชู่นูมีความเห็นว่า บัญญุติ 2 ข้อหลังได้บัญญัติหลังจากการสังคายนาครั้งที่ 1 เพื่อเป็นการเพิ่มการควบคุมภิกษุอย่างรัดกุม และทำให้ภิกษุมีสิทธิ คำานหน่ีภิกษุโดยเปรียญ94 นอกจากนั้น ภิกษุเจ้าวุ้ยได้ให้ความเห็นว่า ข้อไม่พึงด่า ภิกษุเกิเน่้นเป็นการบังคับบัญญัติไม่เป็น เพราะว่าถ้ไปเหมือนกับศิลปจิตติยของภิกษุนี้ไม่พึงด่าใคร ๆ ก็ถาม และหากภิกษุวู่้ยก็อาจได้รับโทษที่เท่าเทียมกัน95 ในเรื่องนี้ภิกษุเจ้าหยูมุ่งประเด็นว่าว่า ในเมื่อศีลปจิตติยีกำหนดไม่ให้คา่ บริวารฃ์ ๆ เพราะฉะนั้นจริง ๆ แล้ว “ใคร ๆ” ก็หมายรวมเอาภิกษุอยู่แล้ว จึงไม่จำเป็นที่จะต้องมีรว่มข้อดี ในบทนี้จะมุ่งเน้นวิคาเราะห์ว่า ข้อบัญญัตินี้เป็นการเพิ่มการควบคุมภิกษุให้รัดกุมยิ่งขึ้น และนำไปสู่การสร้างความมีอำนาจควบคุมภิกษุให้กับภิกษุหรือไม่ 92 อรรถถาถเวปจิตติสุด ส.ส.อ. 25/4726-10 (แปลม.ม.2543) 93 อรรถถาถสภากาสูตร ฉ.ฉ. อ. 44/1857-8 (แปลม.ม.2543), อง.ฉุก.อ.36/70210-11 (แปลม.ม.2543) 94 Shi, Zhaohui (2001: 22-23) 95 Shi, Zhaohui (2001: 210)