การวิเคราะห์ครูธรรม 8 ในพระพุทธศาสนา : หน้า 63/83

ครูธรรม 8 เป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าเสนอมาตามบัญญัติหรือไม่ (2) 167 และกิเลสีต่างฝ่ายต่างสอนกันเอง หลักเกลี้ยงการกระทำกิจกรรมร่วมกัน แต่มญาต ให้ญาณไปสอนฝึกกิเลสีได้ เนื่องจากข้อกำหนดของครูธรรมในข้อที่ต้องให้กิเลสีไปให้ โอวาทกิเลสีในวันอุโบสถ และด้วยเหตุผลว่ากิเลสีเป็นผู้บำเพ็ญก่อนเป็นผู้มีประสบการณ์ และกิเลสีเองในสมัยพุทธกาล ก็มีอาจจะติดตามพระพุทธเจ้าก็ได้ทุกหนทุกแห่ง การ ศึกษาพระวินัยจึงต้องอาศัยกิเลสี นอกจากข้อบัญญัติข้อมีให้ห้ามกิเลสีทําทุกง หรือ "เตือนสติ" กิเลสี ซึ่งไม่ใช่"การส่งสอน" กิเลสีซึ่งแม้แต่บูชาก็อบุศล อุปลิกา ผู้มีความปรารถนาดีต่อพระศาสนาก็สามารถทำได้ เฉกเช่นที่ปรากฏในเหตุแห่งการบัญญัติพระวินัยบาง ช่อ ซึ่งคำพูดที่เป็นคำสอนๆ เป็นคำสุภาพและเติมไปด้วยการให้เกียรติ หรือหากิเลสีอยาก สอนกิเลสี หรือแบ่งปันข้อมูลการใช้ชีวิตนักบวชจริง ๆ บางทีการสอนอาจไม่จำเป็นต้อง พูด การฝึกตนด้วยการกระทำให้เป็นตัวอย่างต้นแบบ ก็เป็นวิธีการสอน อีกแนวหนึ่งที่ดี ยิ่งกว่าคำพูดได้ ๆ สรุป จากเนื้อความในคัมภีร์จุลวรรค กิเลสีขั้นดก ที่กล่าวว่าพระนางปชาบดีโคตม ได้ความสุขอพอ ขอพระพุทธเจ้าทรงอนุญาตกจาราให้ การกลูครับ การทำอธิษฐานิกรรม สามกิจกรรม แก่กิเลสีและกิเลสีตามลำดับผู้เป็นพระพุทธเจ้าไม่ทรงอนุญาตตรงจุดนี้เอง เป็นการชี้ว่ามีการบัญญัติครูธรรมข้อณก่อนที่จะลูขอพระพุทธเจ้าและ การยืนยันจากพระพุทธเจ้าที่ไม่ทรงอนุญาตให้การกระทำไว้ตามอายุพระชั้นนั้น ก็ เป็นการยืนยันว่า ครุธรรมข้อ 1 นี้พระพุทธเจ้าเป็นผู้บัญญัติและเป็นความประสงค์ ของพระพุทธเจ้า117 ครูธรรมข้อที่ 2 ที่กิเลสีไม่พึงจำพรรคในที่ไม่มีภิกษุดู มีได้เป็นไปเพื่อให้