ธรรมนาฏ วรรณสารวิชาการทางพระพุทธศาสนา ฉบับที่ 1 ปี 2559 : หน้า 56/83

ธรรมนาฏ วรรณสารวิชาการทางพระพุทธศาสนา ฉบับที่ 1 ปี 2559 เป็นข้อห้ามของพระวินัยบาลี ซึ่งโดยรวมถือเป็นความรับผิดชอบร่วมกันของพุทธบริษัท 4 ที่ต้องช่วยกันดูแล ดังที่เห็นในพระวินัยแต่ละข้อ เพื่อที่จะยังความบริสุทธิ์ให้แก่พระพุทธศาสนา โดยอยู่บนพื้นฐานของความเป็นจริง และประกอบด้วยจิตเตต ปรารถนาให้พระศาสนาเจริญรุ่งเรือง มีได้อยู่บนพื้นฐานของการจับผิด ว่าร้าย เจตนา ให้ผู้อื่นได้รับความเสียาย หรือเสียหน้า ดังนั้น การที่พระนงบาปชาดดีคงมีได้ก็ด้วยความผิดของภิฑัชชพงษ์ เพราะมีความปรารถนาที่จะยังความบริสุทธิ์ให้เกิดขึ้นแก่ การคะเนงฏ ฯ ก็ได้รับผิดคุณธรรมในพระวินัยบาลีแต่¬างใด 2. กรณีคำกล่าวว่่า “ห้ามภิฏัชช่นสอนภิฎฑุ” ที่เมต้าตานโทได้อึงถึงเหตุการณ์ที่ภิฏัชช่นอันติสต์สอนภิกษุ เพื่อความสะดวก ในการวิเคราะห์ในประเด็นนี้ ผู้เขียนอยากจะนำเรื่องของภิฏัชช่นัตมาจากและภิฏัชช๎ในแต่รำกุกาก ทุกกินาย มาพิจารณาก่อนซึ่งเนื่องจากกิฏัชชณะ ได้เข้าไปในที่ ของภิฏัชชณะตามลำพัง และได้เกิดการสนทนากัน ดังนี้ พระวัฒมตมตาเถิกาว่า พระวัตรตฺเตว่า : พ่อวัตระ ตันหาความ อยากในโลก อย่าได้มีแต่ไหนว่ามใร่ในกาไไหนๆ เลย พ่ออย่าเป็นภาคีส่วนแห่ง ทุกข์บ่อย ๆ เลยนะพ่อ พ่อวัตระ พระมึ้งทั้งหลาย ไม่มีแต่ตนหาด ติดความสงสัย ได้เป็นผู้เอกเเย็น ถึงความฝึกฝนไม่มีคาสะ อยู่เป็นสุข พ่อวัตระ พ่อจงพจกพูน มรรค ทางที้่านผู้แสดง คุณเหล่านั้นประกฏกิริติคำมแล้ว เพื่อบรรลุผลนะ เพื่อทำที่สุดทุกข์ พระวัฒมเถอ กล่าวว่า : โยมมาจงบังเกิดแก่ กล้าก่ำคำนี้ก็ ลูก โยมมาจงเข้าใจ ต้นหาของโยมมาจงไม่มีแน่ละ พระเถรกล่าวว่า : พ่อวัตระ สงขารอย่างใดอย่างหนึ่ง มีทั้ง ต่ำ สูง กลาง ต้นหาชองแม่ในสงขารเหล่านี้ อนุหสิบกิถี ขนาดเท่าหนึ่งนั้นก็ ไม่มีเลย แม่ ผู้ไม่ประมาท เผลมาอยู่ สิ้นสาครหมดแล้ว วิชชา 3 ก็ครบแล้ว คำสอนของ