การจัดการเขตพุทธาวาสในวัด : หน้า 15/96

สมมติถ้าวัดของเราไม่ได้มีพื้นที่เป็นสี่เหลี่ยม เราก็สามารถ ๑๓ กําหนดเขตพุทธาวาส ธัมมาวาสลงไปก่อน แล้วกั้นแนวเขตสังฆาวาส อีกที คราวนี้ทํารั้วให้ดี อย่าให้ใครเข้ามาปะปน ถ้าไม่จนใจจริงๆ อย่า ให้ใครเข้ามาเด็ดขาด ถ้าปล่อยให้เข้ามาแล้ว เดี๋ยววัดของเราจะเสียพระ ไป เพราะไม่ต้องอะไรมาก อย่าว่าแต่สีกาเข้ามาในกุฏิเลย แม้แต่ผู้ชาย เข้ามานี่แหละ พระหนุ่มที่บวชพรรษานี้ พอมีเพื่อนๆ รุ่นเดียวกันมา เยี่ยมในกุฏิ เดี๋ยวพรรคพวกก็ขุดเรื่องอะไรต่ออะไรมาคุยให้ใจเขว เช่น “แหม....เมื่อวานนี้ ผมไปกินเหล้าที่ร้านนั้นมา เด็กผู้หญิงที่เสิร์ฟ อาหารร้านนั้น คนที่หน้าตาสวยๆ หน่อย มันยังพูดบ่นถึงท่านเลย” พอเพื่อนมาพูดเสียพรรค์นี้ พระบวชได้ไม่กี่วัน ยอมสึกเสีย แล้ว หรือถ้าไม่ถึงกับสึก พอเพื่อนกลับกันหมด คืนนั้นใจท่านฟังทั้ง คืน แทนที่จะได้ภาวนา “เกสา โลมา นขา ทันตา ตโจ” ท่านไม่เอา แล้ว คืนนั้นคิดฟุ้งซ่านไปทั้งคืน แล้วคืนนั้นก็อาบัติกันไม่หวัดไม่ไหว นี่ขนาดผู้ชายมาเยี่ยม ยังให้โทษกับพระขนาดนี้ เราก็เดาเอา แล้วกันว่า ถ้าไม่กั้นเขตสังฆาวาสให้เป็นสัดส่วนสมควรแก่การปฏิบัติ ธรรม มันจะวุ่นขนาดไหน มีคนเล่าให้หลวงพ่อฟังว่า แถวบางเขตในภาคเหนือ พระธุดงค์ มาเอาบาตรทิ้งไว้ที่นั่นตั้งหลายองค์ แล้วก็เอาบาตรนั่นแหละ ไปใส่ น้ำเลี้ยงไก่เสียเลย ลองคิดดูว่าถ้าเอาบาตรอันแสนศักดิ์สิทธิ์ที่อุ้ม ขึ้นมาเมื่อไร พระท่านก็ได้ข้าวมาฉันทุกมื้อ แต่ต้องกลับเอามาเป็น กระถางใส่น้ำเลี้ยงไก่ พระพุทธศาสนาเราจะเสียหายขนาดไหน สาเหตุ มาจากการแบ่งเขตไม่ดี ด้านการวางผังพื้นที่ก่อสร้างอาคารสถานที่ในเขตพุทธาวาส ธัมมาวาส สังฆาวาสที่เราแบ่งไว้นั้น หลายๆ คนก็จะบอกว่า ถ้าเป็น วัดใหม่ที่ยังไม่ได้มีสิ่งปลูกสร้างอะไรมาก ก็คงไม่ยาก แต่ทว่ากุฏิของ หลักการวางผัง