การพัฒนาภาพพจน์ของเด็กวัด : หน้า 55/96

ภาพพจน์ของเด็กวัดให้ดีขึ้น ต้องการจะลบล้างคำว่าเด็กวัดจอมแก่น หรือเด็กเกเรทิ้งเสีย เด็กวัดที่มาอยู่วัดพระธรรมกายนี้ จะอยู่ใน ลักษณะฝึกเพื่อเตรียมตัวบวชเป็นพระประจำอยู่ที่วัด สําหรับในชนบท บางทีวัดอยู่ในสภาพขาดคน คัดไม่ได้ ก็ จนใจจะต้องรับก็รับไว้ แต่มีข้อแม้อยู่ว่า ถ้ารับเด็กวัดเข้ามาเป็น ลูกศิษย์แล้ว แล้วเขาก็กราบเราแล้วว่าเป็นหลวงพ่อ หลวงพี่ เราก็ ต้องทำให้สมกับที่เขากราบเราด้วย ตั้งแต่การกินการอยู่เราดูให้ดี อย่าให้อดๆ อยากๆ การแต่งกายอย่าให้ดูมอซอ ฝึกเขาให้มีระเบียบ วินัย แล้วโดยเฉพาะอย่างยิ่ง การศึกษาของเขาเราควรจะให้เรียน จะมีโรงเรียนชั้นประถมมัธยมอะไรในย่านนั้น ก็ให้เรียนกันไป เป็น กันไป แล้วที่แน่ๆ ถ้าเด็กวัดยังสวดมนต์ทำวัตรเช้าวัตรเย็นยังไม่ได้ อย่าเพิ่งรับเรียกว่าเด็กวัด ฝึกให้สวดมนต์ทำวัตรเช้าเย็นให้ได้ก่อน อาราธนาศีล ๕ ศีล ๘ ให้ได้ก่อน แล้วนั่นจะเป็นการแสดงแววออก มาว่าใครมีแววจะให้เราฝึกได้ แล้วเราค่อยรับเข้ามา แต่ถ้าสวดมนต์ ทำวัตรก็ยังไม่ได้ อาราธนาศีล ๕ ศีล ๘ ก็ยังไม่เป็น อย่าเพิ่งรับ มาเป็นเด็กวัด เรายากจะแน่ใจได้ว่า ต่อไปข้างหน้าเราจะอบรมเขา ได้ไหม เพราะอย่างนี้เขายังไม่รักพระพุทธศาสนาจริง ถ้าสวดมนต์ทำวัตร ก็ยังไม่ได้ อาราธนา ศีล ๕ ศีล ๘ ก็ยัง ไม่เป็น อย่าเพิ่งรับมา เป็นเด็กวัด คือถ้าเรามองว่า เด็กวัดคือผู้ที่มาอยู่ อาศัยวัด เพื่อจะได้มีข้าวกิน มีที่พัก แล้ว จะได้อาศัยกำลังที่มีไปเล่าเรียนเขียนอ่าน การรับเข้ามาอยู่วัดนี้เป็นการสงเคราะห์เด็ก แต่ถ้าเขาจะเข้ามาอยู่วัด เขาจะต้องรักกิจวัตร ของพระบ้าง เพราะการมาอยู่กับพระ แล้ว ทำวัตรเช้าเย็นไม่ได้ อาราธนาศีลไม่เป็น อย่างนี้เท่ากับหลวงพ่อหลวงพี่ในวัดไม่ได้ปลูกฝังให้รู้จักหน้าที่ของเด็กวัด การแบ่งกลุ่มคนในวัด ๕๓