การจัดการสถานที่รับแขกในวัด : หน้า 18/96

กับความเป็นระเบียบแล้ว ก็แล้วกันไป เพราะเมื่อแบ่งขอบเขตแล้ว อย่างนี้ การทำงาน ความเป็นอยู่ของวัดจะดีขึ้น ๒) ข้อคิดเรื่องสถานที่รับแขก อีกเรื่องหนึ่งที่ควรพิจารณาอย่างมากคือ การรับแขก จากประสบการณ์ที่หลวงพ่อไปเยี่ยมวัดหลายแห่งในที่ต่างๆ มา พบว่ามีข้อคิดในเรื่องของการไม่มีที่รับแขกสําหรับพระลูกวัด ด้วยเหตุที่บางวัดมีแต่ที่รับแขกของเจ้าอาวาสเพียงรูปเดียว พระลูกวัดก็เลยต้องไปรับญาติโยมที่กุฏิ ก็เลยเป็นเหตุหนึ่งให้พระที่ บวชแต่ละพรรษาอยู่ไม่นาน พอออกพรรษาก็สึก เพราะตลอดพรรษา มีเรื่องกวนใจอย่างที่ว่าคือ เปิดหน้าต่างกุฏิก็เจอหน้าหมวยทุกๆ เช้า ถ้าไม่เจอหน้าหมวย ก็เจอโยมสีกาเข้ามาเยี่ยมถึงกุฏิอะไรทำนองนี้ ปัญหานี้เราแก้ไขได้ด้วยการแบ่งเขต แล้วเราก็อาศัยหอฉัน นั่นแหละ จัดให้ดี ฉันเสร็จแล้วเราก็เก็บกวาดให้ดี สามารถใช้เป็นที่ รับแขกได้ ถ้าญาติโยมจะมาหาเจ้าอาวาส ก็ใช้ที่นี่รับแขก ถ้าญาติโยม มาหาพระลูกวัด พระลูกวัดก็ออกจากกุฏิมาใช้ที่นี่รับแขก มารับแขก ที่เดียวกันให้หมด แล้วที่ฉันก็ทำเป็นศาลาโล่งๆ ถ้าทำอย่างนี้ เวลา ถ้าทำอย่างนี้ เวลารับแขกก็จะไม่มี เรื่องลับลมคมใน เรื่องไม่ได้เรื่องจะได้ไม่ รับแขกก็จะไม่มีเรื่อง กล้าพูด เพราะมีแขกอื่นตั้งเยอะแยะ ลับลมคมใน เรื่อง ตั้งแต่เรื่องจะมาหลวงพี่จ๊ะ หลวงพี่จำก็พูด ไม่ได้เรื่องจะได้ ไม่ได้ หรือเรื่องจะมาค่อนขอดลูกชายให้ ไม่กล้าพูด สึก ก็อย่ามาพูด หรือภรรยาเก่าจะมาทวง สามีให้กลับไปอยู่บ้านอีก ก็ไม่ต้องพูด อาวาสเป็นที่สบาย