การออกแบบอาคารในวัดพระธรรมกาย : หน้า 26/96

๒๔ เวลาจะก่อสร้างอาคารใช้งานแต่ละแห่ง เนื่องจากมีประชาชนมานั่ง สมาธิที่วัดเป็นจำนวนมาก ก็จำเป็นต้องสร้างให้ขนาดใหญ่ เมื่อสร้าง ให้ใหญ่ ก็ไม่สามารถใช้แบบการก่อสร้างแบบโบราณได้ ซึ่งแบบโบราณ นั้นเป็นสถาปัตยกรรมไม้ทรงไทย ต้องมีเสากลางมาก พอมีเสากลาง มากจะทำให้เราใช้งานเทศน์สอนอบรมคนไม่ได้ผล เพราะฉะนั้น การ ออกแบบต้องหาทางไม่ให้มีเสากลาง แล้วการไม่มีเสากลางนั้นใช้ได้ดี ก็จริงอยู่ แต่ก็จะบังคับให้รูปแบบอาคารจะไม่เหมือนของปู่ย่าตายาย ด้วยเหตุผลนี้ ทันทีที่ประชาชนเข้ามาในวัดพระธรรมกาย ก็จะมี ความรู้สึกว่าทำไมศาลามีรูปร่างไม่เหมือนแบบโบราณเลย วัดนี้จะแตกหมู่ แตกเหล่าออกมาหรือเปล่า ก็ตอบว่าไม่ใช่ แต่ว่าความจำเป็นในการ ใช้งานบังคับให้ต้องออกแบบรูปทรงเป็นอย่างนี้ เพราะต้องใช้เป็นอาคาร ที่รองรับคนจำนวนมาก แล้วการรับคนจำนวนมากเพื่อให้การเทศน์ สอนได้ผลก็ต้องพยายามไม่ให้มีเสากลาง หรือถ้าต้องมี ก็มีให้น้อยที่สุด ศาลาสำหรับนั่งสมาธิ ฟังธรรม ของวัดพระธรรมกายจึงได้มีรูปร่าง ลักษณะดังที่เห็นนี้ และทุกๆ อาคารในวัดไม่ว่าจะเป็นโบสถ์หรืออาคาร ไหนก็ตาม เราก็ได้คำนึงถึงลักษณะการใช้งานเป็นอันดับแรกอย่างนี้ ตลอดมา เพราะฉะนั้นรูปร่างของอาคารก็เลยเปลี่ยนไปจากโบราณ ๒) คำนึงถึงวัสดุที่ใช้ก่อสร้าง ในเรื่องวัสดุที่จะใช้ในการก่อสร้างนั้น โดยเฉพาะอาคารไหนมี ความจำเป็นจะต้องใช้พื้นที่กว้าง ไม่ต้องการเสากลางแล้ว เราจะต้อง นำโครงสร้างเหล็กเข้ามาใช้ เพราะทำการสร้างได้รวดเร็ว และราคาถูกกว่า แล้วเราก็พยายามเอาไม้มาใช้ให้น้อยที่สุด เช่น ใช้ไม้เฉพาะส่วนที่ เป็นกรอบหน้าต่าง ไม่อย่างนั้นแล้ว ป่าเมืองไทยจะวอดกันหมด เพราะตอนนี้ป่าไม้เมืองไทยเหลือน้อยเต็มที่ ถ้ามีการก่อสร้างเมื่อไร อาวาสเป็นที่สบาย