การแสวงหาทรัพย์ในโลกแห่งความบีบคั้น : หน้า 19/170

ตกลงใจเช่นนั้นท่านจึงเรียกลูกเรือให้มาถ่อเรือแทน ส่วนท่าน ก็กลับไปถือท้ายเรือตามเดิม ยอมเสี่ยงตายแต่เพียงผู้เดียว เมื่อเรือใกล้จะออกจากคลองลัด พอดีเป็นช่วงนํ้าเอ่อ ขึ้นไหลสวนทางมา บรรดาเรือสินค้าหนักๆ ที่จะผ่านเข้า คลองสวนมาจอดคอยน้ำอยู่ปากคลองกันอย่างเนืองแน่น พอ น้ำขึ้นเรือเหล่านั้นก็ถ่อสวนมาเรือจะขึ้นก็ขึ้นไม่ได้ จะล่องก็ ล่องไม่ได้ ต่างส่งเสียงกันเอะอะเซ็งแซ่ พ่อค้าคนจีนก็เอะอะ โวยวายกลัวเรือจะชนกัน ต่างฝ่ายต่างก็ปักหลักจอดนิ่งอยู่กับ ที่ ถึงตอนนั้นท่านได้เกิดธรรมสังเวชขึ้นว่า “เราผ่านพ้น อันตรายมาได้แล้วเป็นบุญแท้ๆ การหาเงินหาทองเป็นเรื่อง ลำบากเสียจริงๆ ต้องอาบเหงื่อต่างน้ำ พ่อของเราก็หากินมา อย่างนี้ เราก็เจริญรอยตามอีก เงินทองที่หามาได้ทั้งหมดนี้ ต่างคนต่างก็หา ไม่มีเวลาหยุดด้วยกันทั้งนั้น ถ้าใครไม่รีบหา ไว้ให้มั่งมีก็เป็นคนต่ำคนเลว ไม่มีใครนับหน้าถือตาสมาคมด้วย เมื่อเข้าที่ประชุมก็น้อยหน้าเขาเพราะจนกว่านั่นเอง โลกเรา เป็นดังนี้เสมอมา บุรพชนต้นตระกูลของเราก็เป็นมาดังนี้ จน นับไม่ถ้วนว่าใครบ้าง สืบมาถึงพ่อของเราและตัวเราจนบัดนี้ ก็ท่านบุรพชนเหล่านั้นตายไปหมดแล้ว แม้เราก็ต้องตาย เหมือนกัน เราจะมัวแสวงหาทรัพย์อยู่ทำไม ตายแล้วก็เอาไป ไม่ได้” ୭୯