การปฏิบัติตนของพระภิกษุสามเณรเพื่อความสุข : หน้า 119/170

ที่ได้ธรรมกายทุกคนจะต้องแก้ไขความทุกข์ยากเดือดร้อนของ ทุกๆ คนที่มาหา ให้ต้อนรับด้วยอาการยิ้มแย้มแจ่มใส ไม่ให้ แสดงอาการเบื่อหน่ายหรือรังเกียจ ให้ปฏิบัติหน้าที่อย่างเข้ม- แข็งอดทน มีผู้สังเกตเห็นแขกที่มาพบท่านบางคนพูดเรื่องไร้ สาระน่าเบื่อหน่าย บางคนก็พูดแต่จะเอาประโยชน์ตน แต่ หลวงพ่อท่านก็รับฟังอย่างยิ้มแย้มแจ่มใส ไม่ว่ากล่าวอะไร บางคนนําเรื่องชีวิตคู่มาปรึกษาท่าน ท่านก็ให้คำแนะนำใน ทางที่ถูกที่ควรเสมอ ท่านให้ข้อเตือนใจเสมอว่า คนจะอยู่ให้เป็นสุขได้ทุกที่ ทุกแห่งนั้น ต้องทำตาของตนให้เหมือนตาไม้ไผ่ ทำใจให้ เหมือนใจด้วยใจไหม ทำหูให้เหมือนหูกระทะ ทำตัวให้ เหมือนผ้าขี้ริ้ว ท่านสอนให้พระภิกษุสามเณรสันโดษยินดีใน ปัจจัยตามมีตามได้ ไม่ทำให้ผู้เลี้ยงเดือดร้อน ท่านเปรียบ เทียบว่าเหมือนกับม้าหรือช้างที่เลี้ยงง่าย เจ้าของให้หญ้าสดก็ ต้องกินหญ้าสด ให้หญ้าแห้งก็ต้องกินหญ้าแห้ง ให้รำก็กินรำ ให้ข้าวสุกก็กินข้าวสุก ให้ข้าวตากก็กินข้าวตาก ให้อะไรกิน อย่างนั้นตามหน้าที่ กินโดยเคารพ กินไม่สุรุ่ยสุร่าย กินอย่าง ตั้งอกตั้งใจ ภิกษุสามเณรต้องเป็นผู้เลี้ยงง่าย เมื่อเขาเลี้ยง อย่างไรต้องบริโภคอย่างนั้น ให้ผู้เลี้ยงดีอกดีใจชื่นอกชื่นใจ พระอริยบุคคลทั้งหลายล้วนแต่เป็นผู้เลี้ยงง่ายทั้งนั้น ไม่มีผู้ใด ୭୭୯