การนั่งสมาธิและการตั้งสัตยาธิษฐาน : หน้า 29/170

เมื่อกลับจากบิณฑบาตแล้วท่านก็รีบจัดการภารกิจต่างๆ ให้เรียบร้อยเพื่อจะได้ไม่มีเรื่องกังวลใจ เสร็จแล้วจึงเข้าไปนั่ง สมาธิเจริญภาวนาในอุโบสถ โดยตั้งใจว่าหากยังไม่ได้ยิน เสียงกลองเพลก็จะไม่ยอมลุกจากที่ เมื่อตั้งใจดังนั้นแล้วก็นั่ง หลับตาภาวนา “สัมมา อรหัง” ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งความ ปวดเมื่อยและอาการเหน็บชาค่อยๆ ทวีความรุนแรงมากขึ้น ความกระสับกระส่ายก็เริ่มติดตามมา ดูเหมือนว่าการตั้ง สัจจะว่าถ้ายังไม่ได้ยินเสียงกลองเพลจะไม่ยอมลุกจากที่นั้น ทําให้เกิดความกระวนกระวายใจ ผิดกว่าครั้งก่อนๆ ที่นั่ง ภาวนาไปก็ไม่รู้สึกเช่นนั้น ยิ่งคิดจิตก็ยิ่งซัดส่ายจนเกือบจะหมด ความอดทน แต่เมื่อได้ตั้งสัจจะไปแล้วจึงต้องทนนั่งต่อไป เมื่อตัดใจ ไม่สนใจต่อความปวดเมื่อย เพราะเห็นเป็นเรื่อง ธรรมดาของสังขารแล้ว ในที่สุดใจก็ค่อยๆ สงบลงทีละน้อย แล้วรวมหยุดเป็นจุดเดียวกัน เห็นเป็นดวงใสบริสุทธิ์ขนาด เท่าฟองไข่แดงของไก่ติดอยู่ที่ศูนย์กลางกาย ใจชุ่มชื่นเบิกบาน อย่างบอกไม่ถูก เย็นวันนั้น หลังจากได้ลงฟังพระปาฏิโมกข์กับเพื่อน สหธรรมิกแล้ว ท่านรีบทำภารกิจส่วนตัวเสร็จแล้วสรงน้ำให้ ร่างกายสดชื่นดีแล้ว จึงเข้าไปในอุโบสถแต่เพียงรูปเดียว เมื่อกราบพระประธานแล้วท่านก็ได้ตั้งสัตยาธิษฐานว่า หาก ๒๙