การพึ่งพิงในกายมนุษย์และดวงธรรม พระมงคลเทพมุนี มหาปูชนียาจารย์ หน้า 161
หน้าที่ 161 / 170

สรุปเนื้อหา

เนื้อหากล่าวถึงความสำคัญของกายมนุษย์และดวงธรรม ซึ่งทั้งสองเป็นที่พึ่งพิงที่สำคัญในชีวิตของเรา กายมนุษย์ต้องพึ่งพาตัวเองในกิจกรรมประจำวัน เช่น การอาบน้ำและการทำหน้าที่ต่างๆ ขณะที่ดวงธรรมที่อยู่ที่กลางกายมนุษย์อาจถูกมองว่าเป็นที่เกาะที่พึ่งของกายมนุษย์และยังเป็นตัวที่ทำให้เรามีกายละเอียดที่ช่วยให้เกิดการพึ่งพาตนเองได้อย่างมีประสิทธิภาพ นอกจากนี้ยังระบุว่าการมีธรรมดวงบริสุทธิ์ซึ่งเกิดจากกาย วาจา และใจที่บริสุทธิ์เป็นสิ่งที่สำคัญในการพัฒนาและเสริมสร้างคุณสมบัติของมนุษย์ต่อไป.

หัวข้อประเด็น

-กายมนุษย์
-ดวงธรรม
-การพึ่งพิง
-จิตวิญญาณ
-การดำรงอยู่

ข้อความต้นฉบับในหน้า

กายทิพย์อีกด้วย กายทั้งหลายเป็นที่พึ่งเป็นที่เกาะเกี่ยวกัน อย่างนี้ต่อขึ้นไปตามลำดับ และแต่ละกายๆ ต่างก็มีดวงธรรม ของตัว เป็นที่พึ่งที่เกาะด้วยกันทั้งนั้นเป็นลำดับกันอย่างนี้ จะย้อนกลับกล่าวถึงกายมนุษย์ใหม่ กายมนุษย์เป็น เกาะเป็นที่พึ่ง ดวงธรรมที่ทำให้เป็นกายมนุษย์เป็นที่เกาะที่พึ่ง ทั้ง ๒ อย่างนี้ เวลานี้เราอาศัยอยู่กับกายมนุษย์ มีกายมนุษย์ เป็นที่เกาะจริงๆ ที่ได้เกาะได้อาศัยอยู่ โดยมีกายมนุษย์เป็นที่ พึ่งจริงๆ คนอื่นพึ่งไม่ได้ จะพึ่งคนอื่นพึ่งได้อย่างไร กาย มนุษย์นี้มันต้องพึ่งตัวของมันเอง จะพึ่งคนอื่นได้อย่างไร อาบ น้ำ, อุจจาระ เหล่านี้มันก็ต้องพึ่งตัวของมันทั้งนั้น จะพึ่งคน อื่นนั้นไม่ได้ ต้องพึ่งตัวเอง ก็เมื่อกายมนุษย์มีกายของตัวเป็น ที่พึ่งอย่างนี้ แล้วธรรมล่ะ ก็มีธรรมเป็นที่เกาะที่พึ่งของกาย มนุษย์อีกเหมือนกัน คือดวงธรรม ดวงใสที่อยู่ที่ศูนย์กลางกาย นั้นแหละเป็นเกาะเป็นที่พึ่ง ไม่แต่เท่านั้น ดวงธรรมกลาง กายมนุษย์นี่เอง ยังเป็นที่อาศัยเกิดของกายมนุษย์ละเอียดต่อ ไปอีกด้วย เพราะถ้าไม่มีดวงธรรมนั้นอยู่ก่อน กายมนุษย์ ละเอียดก็มาอาศัยอยู่ไม่ได้ ที่กายมนุษย์ละเอียดอาศัยอยู่ได้ก็ มีธรรมดวงนั้น ธรรมดวงนั้นแหละเป็นที่อาศัยของตัวเอง กายมนุษย์ละเอียดนั้นก็เป็นตัวของตัวเอง เป็นที่อาศัยของตัว เอง ธรรมดวงนั้นแหละเป็นที่พึ่งสำคัญ เพราะได้มาด้วย บริสุทธิ์กาย วาจา ใจ ไม่มีพิรุธเลย จึงเกิดธรรมดวงนั้น ถ้า ๑๖๑
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More